Εν όψει εκλογών, τα στρατηγεία των κομμάτων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό επιστρατεύουν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να επηρεάσουν την προσέλευση στις κάλπες. Στις επικείμενες εκλογές στη Γερμανία, βασικό όπλο της Άγγελας Μέρκελ είναι η... ανία, σύμφωνα με αρθρογράφο του περιοδικού Spiegel.
Η προεκλογική εκστρατεία της Γερμανίδας καγκελάριου χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα πληκτική από τον αρθρογράφο του Spiegel. Ο ίδιος θεωρεί ότι η τακτική αυτή ίσως είναι τέχνασμα για να αποτρέψει τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης από το να προσέλθουν στις κάλπες.
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, SPD, διαμαρτύρεται ότι η καγκελάριος Μέρκελ αρνείται να βγει στο προσκήνιο για την προεκλογική μάχη. Ακόμα και οι συντηρητικοί του κόμματός της επιθυμούν η επικεφαλής τους να δώσει σκληρότερη μάχη σε αυτή την τελευταία φάση της προεκλογικής περιόδου.
Η κατηγορία ωστόσο δεν ευσταθεί. Η Άγγελα Μέρκελ δεν αποφεύγει την προεκλογική καμπάνια, απλώς την κάνει να μοιάζει μη ελκυστική. Αυτό αποτελεί σημαντική διαφορά. Η καγκελάριος παραμένει ήρεμη, παραμερίζοντας τα έντονα συναισθήματα, το πάθος και την ενέργεια που κάποιος πιθανόν να αναμένει τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Το γεγονός ότι ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών, Στάινμαγιερ, άθελά του την βοηθά ή τουλάχιστον μοιάζει ανίκανος να βρει την κατάλληλη στρατηγική για να την πολεμήσει, αποτελεί θείο δώρο για τη Μέρκελ.
Η θεωρία περί μετατροπής της προεκλογικής εκστρατείας σε βαρετή διαδικασία, απορρέει από τη σκέψη ότι μπορεί να αποδώσει οφέλη για τους πολιτικούς, αφού όσο λιγότεροι άνθρωποι ψηφίσουν τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Το ποσοστό των αναποφάσιστων είναι μικρό, τα κόμματα μπορούν να επιχειρήσουν να τους προσελκύσουν αλλά δεν είναι ζωτικό θέμα.
Η φόρμουλα είναι απλή: η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ του κόμματος που θα επιτύχει να κινητοποιήσει τους υποστηρικτές του να προσέλθουν στις κάλπες. Η ικανότητα ενός πολιτικού να κινητοποιήσει τους οπαδούς του καθορίζει το αποτέλεσμα των εκλογών, και όχι η ικανότητα του να φλερτάρει τους υποστηρικτές του αντίπαλου κόμματος.
Το κόλπο πιάνει και αντίστροφα: Αν καταφέρεις να κρατήσεις περισσότερους από τους ψηφοφόρους του αντιπάλου στο σπίτι τους, αντί για δικούς σου, παίρνεις το προβάδισμα. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχία μέσω της στέρησης κινήτρου από τους ψηφοφόρους. Δεν είναι ιδιαίτερα γοητευτική διαδικασία, αλλά, αν πιάσει μπορεί να εξασφαλίσει την εκλογική νίκη.
Η στρατηγική στηρίζεται στο ότι ο θητεύων κερδίζει περισσότερο από τον αντίπαλο του από την αποχή των ψηφοφόρων, γιατί σε εποχές πολιτικής αποχαύνωσης η επιθυμία του λαού για διαφορετικό ηγέτη, σε αυτή την περίπτωση τον Στάινμαγιερ, δεν εκφέρεται τόσο.
Ο Αμερικανός ρεπόρτερ Joe Klein, έγραψε το έξυπνο βιβλίο «Politics Lost» για τις προεκλογικές εκστρατείες των προέδρων των ΗΠΑ, στο οποίο περιγράφει πώς οι σύμβουλοι των πολιτικών και οι δημοσκόποι στέρησαν κάθε αυθορμητισμό από την πολιτική. Ο Klein αναφέρεται στην καμπάνια του Γερουσιαστή Alan Cranston το 1986, η οποία ήταν τόσο σκόπιμα μοχθηρή και αδίστακτη που πολλοί ψηφοφόροι έστρεψαν τις πλάτες τους στις εκλογές από την αηδία. Η αποχή προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά στον αντίπαλό του απ’ ό,τι στον ίδιο. Στο βιβλίο, ο Klein λέει ότι ένας από τους συμβούλους του Cranston «διεστραμμένα κατάλαβε ότι μπορούσε να κάνει τον προεκλογικό αγώνα τόσο απεχθή, που οι ψηφοφόροι θα αποτρεπόταν από το να προσέλθουν στις κάλπες». Και ο Cranston πράγματι κέρδισε: η σκόπιμα βρώμικη καμπάνια του απώθησε από τις κάλπες ψηφοφόρους οι οποίοι, αν προσέρχονταν, θα τον καταψήφιζαν.
Οι πολίτες της Γερμανίας βιώνουν αυτή την εποχή τη γερμανική εκδοχή αυτής της πρακτικής. Η καγκελάριος δεν αποτρέπει τους ψηφοφόρους με σοκαριστικές τακτικές, απλώς τους κάνει να βαριούνται τόσο που είναι πιθανόν ότι δεν θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Αυτό μπορεί να έχει βαρύ τίμημα. Μέχρι τώρα, η εξαιρετικά θερμή, υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα σε ένα δημοκρατικό σύστημα θεωρούνταν κάτι το επικίνδυνο, όπως συνέβη στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης όπου τα πολιτικά πάθη ξέφυγαν από τον έλεγχο. Το εκούσιο «πάγωμα» όμως της ατμόσφαιρας μπορεί να αποβεί εξίσου τραυματικό για τη Δημοκρατία, όπως αρχίζει να γίνεται αντιληπτό.
Η δημόσια υποστήριξη στη Δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο αγαθό. Αν πείσεις τους ανθρώπους ότι μπορούν να παρακολουθήσουν τις εκλογές από την τηλεόραση χωρίς να χρειαστεί να λάβουν μέρος σε αυτές, θα είναι δύσκολο να τους ξανακερδίσει κανείς. Ο λαός της Γερμανίας έμοιαζε να εκπροσωπείται επαρκώς στο Κοινοβούλιο, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια παραίσθηση, γιατί εκείνοι που ποτέ δεν ψήφισαν δεν περιλαμβάνονται στο σύνολο. Ο πραγματικός αριθμός των Γερμανών που νιώθουν ότι εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο της χώρας συρρικνώνεται με το χρόνο – και αυτό είναι το πραγματικό αμάρτημα της καγκελάριου.
Πηγή: Spiegel/ Jan Fleischhauer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου