Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Αυτος ειναι ο "κακοποιημενος με σιδηρολοστους", "ξυλοκοπημενος" πρυτανης
Διακρινουμε ξεκαθαρα το αποτυπωμα του λοστου στο κρανιο του...
Φωτογραφια του πρυτανη του Πανεπιστημιου Αθηνων Χρηστου Κιττα κατα την εξοδο του απο την πρυτανεια.
Δεν θελει και πολυ μυαλο για να καταλαβει κανεις τις προθεσεις τις απροκαλυπτης συγκαλυψης και παραποιησης γεγονοτων απο μμε και λοιπους.
Η λογικη τους ειναι μια: bye bye ασυλο
ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΠΕΜΠΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 12:00
να γινει πανικος!
α, και το βραδυ στις 8:30 προβολη ταινιας
ΠΕΜΠΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 12:00
να γινει πανικος!
α, και το βραδυ στις 8:30 προβολη ταινιας
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΑΝΕΜΟΥΣ, ΘΕΡΙΖΕΙ ΘΥΕΛΛΕΣ
Πέρυσι η ελληνική δημοκρατία δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα 16χρονο παιδί. Φέτος “δακρύζει” για το περιστατικό και προσπαθεί να πείσει ότι λυπάται. Ο ίδιος ο θύτης δηλαδή αυτοαθωώνεται και προβάλλει μάλιστα τον εαυτό του όχι μόνο ως εγγυητή της διαφύλαξης της μνήμης του Αλέξανδρου, αλλά και ως εξουσιοδοτημένο εκφραστή του κοινού αισθήματος. Χαράσσει το όριο στην γραμμή της “νομιμότητας” -που η ίδια φυσικά μετατοπίζει καθημερινά όπως την βολεύει: καθάροντας τα εγκλήματά της, κουκουλώνοντας οικονομικά σκάνδαλα, εξοπλίζοντας τον φονικό κατασταλτικό και δικαστικό της μηχανισμό, διασπέρνοντας ψευδείς ειδήσεις και φυτεύοντας τον φόβο στα μυαλά μας. Επαναλαμβάνει επίμονα και διαχέει τον λόγο της μέχρι να καταφέρει να κάνει και τον τελευταίο υπήκοο να σκέφτεται, να μιλάει και να συμπεριφέρεται όπως του υπαγορεύει η ίδια.
Γι΄ αυτό έχει επιδοθεί σε έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον όλων όσων αντιστέκονται και τολμούν να ορθώνουν το ανάστημά τους εναντίον της. Καπηλεύεται μάλιστα την μνήμη του Αλέξανδρου, επιχειρώντας να επιβάλλει την απόλυτη κυριαρχία της –χουντικής έμπνευσης παρά το σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο της. Η προπαγάνδα των τελευταίων εβδομάδων αναφορικά με το δόγμα της “μηδενικής ανοχής” είναι απλά η συνέχεια της οργανωμένης επίθεσης εναντίον φυσικών προσώπων και πολιτικών χώρων που δεν την προσκυνούν.
Το Σάββατο 5 Δεκέμβρη στις 5μμ κρατικές τρομοκρατικές ομάδες (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ κλπ) εισέβαλλαν στο αυτοοργανωμένο στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι. Τα 21 άτομα που εκείνη την στιγμή βρίσκονταν στο χώρο οδηγήθηκαν βίαια στην ΓΑΔΑ και στα πλαίσια μιας προσπάθειας δημιουργίας κλίματος τρομοϋστερίας και εντυπώσεων, κατηγορούνται για ένα κακούργημα (σύσταση εγκληματικής οργάνωσης) και ένα πλημμέλημα (προμήθεια και κατασκευή εκρηκτικών υλών). Ένας εξ αυτών βαρύνεται επιπλέον με εξύβριση λόγω και έργω. Αντανακλαστικά δεκάδες άτομα από την ευρύτερη περιοχή συγκεντρώθηκαν και κατέλαβαν το δημαρχείο Κερατσινιού στεκούμενοι αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες συντρόφους τους. Στη συνέχεια πολυάριθμες δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλλαν στο κατειλημμένο δημαρχείο κ συνέλαβαν τα 41 άτομα τα οποία κατηγορούνται για 6 πλημμελήματα.
Συνολικά το βράδυ του Σαββάτου στην Αθήνα γίνανε 162 προσαγωγές 74 εκ των οποίων είναι συλλήψεις. Το ίδιο βράδυ στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιείται άρση του ασύλου όταν 2 διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στο ΑΠΘ και συνέλαβαν 7 άτομα που διέπρατταν το αδίκημα να κάθονται στον προαύλιο χώρο.
Την επόμενη μερα, όπως και κάθε μέρα, η ΕΛΑΣ δείχνει το ανθρώπινο και δημοκρατικό της πρόσωπο. Συγκεκριμένα στην Αθήνα η ομάδα Δ σε μια προσπάθεια να ”προστατεύσει” τους πολίτες επιτίθεται απροκάλυπτα σε μπλοκ του ΕΕΚ και παρασέρνει όποιον βρεθεί μπροστά της με αποτέλεσμα μια γυναίκα βαριά τραυματισμένη. Παράλληλα το στέκι μεταναστών δέχεται επίθεση από άνδρες των ΜΑΤ με ρήψη δακρυγόνων. Ο απολογισμός των συλλήψεων ανέρχεται στους 25. Την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη η πορεία χτυπήθηκε με χημικά με αποτέλεσμα να διασπαστεί ο κόσμος και να εγκλωβιστούν κομμάτια της πορείας κοντά στο Υπουργείο Μακεδονίας. Από τις 300 περίπου προσαγωγές που πραγματοποιήθηκαν πρόεκυψαν 4 συλλήψεις. Στα Γιάννενα εισβάλουν μπάτσοι παραβιάζοντας την είσοδο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου και έκαναν εξακρίβωση στοιχείων στα άτομα που βρισκόταν στο χώρο.
Η βίαιη εισβολή των ειδικών δυνάμεων της ΕΛΑΣ σε πολιτικούς χώρους, οι προληπτικές προσαγωγές-συλλήψεις, η άρση του ασύλου αποτελούν την πιο ξεκάθαρη απόδειξη του ζοφερού μέλλοντος που μας επιφυλάσσει το κράτος. Η κρατική τρομοκρατία, με την επιχείρηση των δυνάμεων της αστυνομίας εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, τις βίαιες προσαγωγές-συλλήψεις των συντρόφων και συντροφισσών μας ξεδιπλώθηκε σε πλήρη ανάπτυξη. Η δίωξη όσων αντιστέκονται έμπρακτα στην πραγματικότητα αποκαλύπτει το φασιστικό τους πρόσωπο πίσω από το σοσιαλδημοκρατικό τους προσωπείο. Η σχεδόν βέβαιη ενεργοποίηση μάλιστα του αντιτρομοκρατικού νόμου για τους συλληφθέντες δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο για παρερμηνείες: η χούντα δεν τελείωσε το 73...
Οι δεκάδες κρατικές δολοφονίες –όπως και αυτή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου- θα πρέπει να τυλίγονται με ένα πέπλο σιωπής... Όποιος και όποια αντισταθεί θα διώκεται βίαια και ανελέητα...
Γι αυτο…
Καταλαμβάνουμε το δημαρχείο της πόλης
Αντιστεκόμαστε στο χυδαίο κρατικό μηχανισμό που με την τόσο επιδέξια τρομολαγνεία του στοχοποιει έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο
Απαντάμε στην κτηνώδη καταστολή των ορδών του Χρυσοχοΐδη
Όποιος επικροτεί τα όσα συμβαίνουν έχει σαφώς επιλέξει στρατόπεδο και θα μας βρει απέναντί του.
Όποιος νομίζει ότι δεν τον αφορούν και πιστεύει ότι μπορεί να παραμένει αδρανής έχει αφήσει τις ζωές ολονών μας αλλά και την ίδια την δικιά του ζωή έρμαιο στα χέρια δολοφόνων.
Όποιος πείθεται από την κρατική προπαγάνδα και αναμασά τον λόγο της κυριαρχίας, θα σκέφτεται και θα ζει για πάντα ως κυριαρχούμενος και υποτελής
Κι όποιος σφαλίσει τα μάτια στην επίθεση που εξαπολύεται εναντίον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου αγωνιστή, θα ξυπνήσει μια μέρα σε έναν κόσμο ματοβαμμένο και έρημο.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ «ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
ΕΚΤΑΚΤΟ!
αποκλειστικό
Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες σε 12 ανέρχεται ο αριθμός των ναυλωμένων πλοίων με τα οποία θα καταφθάσουν στη χώρα μας, μέσω του λιμανιού της Πάτρας, αντιεξουσιαστές από τη Δυτική Ευρώπη προκειμένου να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν εν όψει των εκδηλώσεων μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Οι αντιεξουσιαστές που αναμένεται να φτάσουν στη χώρα μας δια της θαλάσσιας οδού προέρχονται από τη Γαλλία, το Μονακό, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο τη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Δανία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Ιταλία, την Ισπανία το Λιχτενστάιν, τη Λεττονία, την Εσθονία και τη Λιθουανία. Πρόκειται για τους αποκαλούμενους σκληρούς του χώρου με συμμετοχή σε πολλά επεισόδια στις χώρες που ζουν.
Από τα βόρεια σύνορα της χώρας δε, αναμένεται να καταφθάσει επιπλέον μεγάλος αριθμός αντιεξουσιαστών με πούλμαν από τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, το Μαυροβούνιο, την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, την Π.Γ.Δ.Μ. και το Κοσσυφοπέδιο.
Εντούτοις, η Ελληνική Αστυνομία εμφανίζεται ιδιαίτερα προβληματισμένη για την έλευση ακραίων στοιχείων που θα καταφθάσουν από το Αζερμπαϊτζάν, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Αρμενία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία και αυτό εξαιτίας της σχέσης των συγκεκριμένων ατόμων με τη ρώσικη μαφία.
Όλα αυτά τα άτομα αποτελούν κατά κάποιον τρόπο τη διεθνή των αναρχικών που πηγαίνουν από χώρα σε χώρα για να δημιουργήσουν επεισόδια.
Εν τω μεταξύ, ύστερα από εξακριβωμένες πληροφορίες της ΕΥΠ, που έλαβε από τις αντίστοιχες μυστικές υπηρεσίες όλων των προαναφερόμενων χωρών εντοπίστηκαν στα σύνορα και κατασχέθηκαν 7 τόνοι γκαζάκια, που στερούνταν το σήμα ασφαλείας της Ευρ. Ένωσης, τα οποία επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν από τους διαδηλωτές για ρίψη (αντί για μολότοφ) εναντίον αμούστακων ανδρών και γυναικών που υπηρετούν για το μεροκάματο στα Σώματα Προστασίας του Πολίτη.
Μάλιστα, προκειμένου να αποτραπεί η ευρύτατη ρίψη γκαζακιών, οι τελωνειακές αρχές της χώρας προχώρησαν χθες στη δέσμευση όλων των φορτίων που πήγαν να μπουν στα σύνορα με αποτέλεσμα να παρατηρούνται τραγικές ελλείψεις στα σούπερ μάρκετ. Εντούτοις, οι αρχές διαβεβαιώνουν ότι το πρόβλημα θα λυθεί μετά τις 8 Δεκεμβρίου και οπωσδήποτε πριν τις γιορτές οπότε και θα αποδεσμευτούν τα επικίνδυνα φορτία.
Στο άλλο μεγάλο μέτωπο, που αναμένεται να πυροδοτήσει η τοποθέτηση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Συντάγματος, το τοπίο (αν και 3 εβδομάδες πριν τις γιορτές) δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Σε έγγραφο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητήριου Αθηνών (ΕΒΕΑ) με τον χαρακτηρισμό του «επείγοντος» προς τον δήμαρχο Αθηναίων Ν. Κακλαμλάνη προτείνεται να μη στηθεί για φέτος το ψηλότερο των ψηλότερων των χριστουγεννιάτικων δέντρων υπό το φόβο των επεισοδίων που «θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την έκρυθμη λειτουργία της αγοράς».
«Το δέντρο θα λειτουργήσει σαν κυψέλη για τις αφηνιασμένες μέλισσες που θα πετούν στους δρόμους της Αθήνας, γεγονός που θα μπορούσε να λειτουργήσει ανασταλτικά για τη χρυσή κερδοφορία των καταστημάτων της Ερμού, ενός από τους ακριβότερους δρόμους του πλανήτη» αναφέρεται χαρακτηριστικά. Απευθυνόμενο και προς τη νέα κυβέρνηση το ΕΒΕΑ προειδοποιεί: «Αν ξανακαεί το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος καήκαμε όλοι, μαζί κι εσείς».
«Οσφραίνομαι τις ανάγκες των καταστηματαρχών που τροφοδοτούν ως βδέλλες τη ζωή της Αθήνας μας, λόγος για τον οποίο εισηγήθηκα από νωρίς τη μεταφορά και εγκατάσταση του δέντρου όλων των Αθηναίων είτε στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων, είτε στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής. Δυστυχώς, δεν εισακούσθηκα» δήλωσε ο δήμαρχος της Αθήνας Ν. Κακλαμάνης.
Τελικά, θα ανάψουν ή όχι φέτος τα εορταστικά λαμπιόνια του δέντρου στην πλατεία Συντάγματος; «Η πλατεία Συντάγματος συνδέεται με τη Βουλή και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τη Δημοκρατία. Δεν πρόκειται να υποκύψουμε στα σχέδια των σκοτεινών κύκλων που θέλουν να εκθέσουν διεθνώς και την πρωτεύουσα και τη χώρα» προειδοποίησε ο κ. Κακλαμλάνης.
«Το δέντρο θα τοποθετηθεί και αυτή τη στιγμή που μιλάμε εξετάζουμε δύο υλοποιήσιμες προτάσεις. Η πρώτη αφορά την κατασκευή ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου κατασκευασμένου εξ ολοκλήρου από μπετόν και η δεύτερη, αν και ακριβότερη, ενός δέντρου κατασκευασμένου από πυρίμαχα υλικά. Στρεφόμαστε προς την υιοθέτηση της δεύτερης, δεδομένου ότι συμπεριλαμβάνει το πυρίμαχο συνολικά, από τις γιρλάντες μέχρι τα στολίδια και τα φωτάκια».
indy patras
αξίζει μνια ματιά και εδώ:
http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&catid=1&artid=1109848
καταπατηση ασυλου ΑΠΘ
4:34πμ, Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Στις 4 τα ξημερώματα έκαναν έφοδο στο χώρο του Πολυτεχνείου γύρω στους 100 ματάδες από δύο πλευρές. Οι διμοιρίες βγήκαν από το δρομάκι που βρίσκεται το παλαι ντε σπορ και από το χώρο της ΔΕΘ. Φτάσαν μέχρι τα σκαλιά του κτιρίου της Πολυτεχνικής όπου και συνέλαβαν 7 άτομα σύμφωνα με μαρτυρίες παιδιών που πρόλαβαν να μπουν στο κτίριο. Αυτή τη στιγμή οι διμοιρίες βρίσκονται στο χώρο της ΔΕΘ. Στο πολυτεχνείο υπάρχει κόσμος από τους φοιτητικούς συλλόγους που έχουν κατάληψη στις σχολές τους. Η καταπάτηση έγινε χωρίς να υπάρχει κάποια αφορμή (πέτρες, μολότωφ) και ο κόσμος που συνελήφθη απλά άραζε στα σκαλιά του πολυτεχνείου. Η κίνηση των ΜΑΤ ήταν άμεση και δεν πρόλαβαν να μπουν όλοι στο κτίριο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
www.1431am.org
Στις 4 τα ξημερώματα έκαναν έφοδο στο χώρο του Πολυτεχνείου γύρω στους 100 ματάδες από δύο πλευρές. Οι διμοιρίες βγήκαν από το δρομάκι που βρίσκεται το παλαι ντε σπορ και από το χώρο της ΔΕΘ. Φτάσαν μέχρι τα σκαλιά του κτιρίου της Πολυτεχνικής όπου και συνέλαβαν 7 άτομα σύμφωνα με μαρτυρίες παιδιών που πρόλαβαν να μπουν στο κτίριο. Αυτή τη στιγμή οι διμοιρίες βρίσκονται στο χώρο της ΔΕΘ. Στο πολυτεχνείο υπάρχει κόσμος από τους φοιτητικούς συλλόγους που έχουν κατάληψη στις σχολές τους. Η καταπάτηση έγινε χωρίς να υπάρχει κάποια αφορμή (πέτρες, μολότωφ) και ο κόσμος που συνελήφθη απλά άραζε στα σκαλιά του πολυτεχνείου. Η κίνηση των ΜΑΤ ήταν άμεση και δεν πρόλαβαν να μπουν όλοι στο κτίριο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
www.1431am.org
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
6η Δεκεμβρίου 2009, Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη
Σκουπίδια, παντού. Ειδικοί φρουροί, με εξάρτηση που θυμίζει Star Wars κόβουν βόλτες ή αράζουν στις γωνίες κοιτάζοντας βλοσυρά τους περαστικούς. Του σνεργάτη μας από την Κύπρο Γιώργου Πήττα.
Αυτοί, σε κατάσταση μόνιμου άγχους περπατάνε γρήγορα για να προλάβουν ποιος ξέρει τι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο κάθε τόσο και μουρμουράνε βρισιές μέσα από τα δόντια τους. Βιαστικοί ταξιτζήδες στοιβάζουν επιβάτες μέσα στα αυτοκίνητα τους, φωνάζουν από το παράθυρο Πατήσια, Παγκράτι, Δάφνη, Νέα Σμύρνη…
Η μέρα έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς, όπως κάθε μέρα στην Αθήνα, με εκατοντάδες παππούδες και γιαγιάδες να συγκεντρώνονται από τις 5 το πρωί έξω από τα καταστήματα του ΙΚΑ για να πάρουν το χαρτάκι προτεραιότητας όσο γίνεται πιο γρήγορα μπας και ξεμπερδέψουν μια ώρα γρηγορότερα.
20 σχεδόν χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να αποδώσουν στα «τιμημένα γηρατειά» καμία αξιοπρέπεια ουσίας στην καθημερινή ζωή.
Αν μπορούσες να βάλεις ένα μαγικό μικρόφωνο πάνω από την πόλη για να ακούσεις τη βοή των ανθρώπων δύσκολα θα ξεχώριζες κάποια καλημέρα.
Η τεράστια πλειοψηφία των λέξεων που ίπτανται σαν τρομαγμένες φτερωτές κατσαρίδες είναι «μαλάκα» «άντε γαμήσου ρε» «στο διάολο από δω» «τι θε ρε; τρέχει τίποτα; ε; ε;» . Ένα απέραντο πλήθος που ψοφάει για καυγά, που ψάχνει αφορμή να εκτονώσει απέραντα κι ανομολόγητα νεύρα.
Μίλησα πριν για τα «τιμημένα γηρατειά» και θυμήθηκα τα περίφημα «περήφανα νιάτα». Τα τσαλαπατημένα. Τα αφημένα αιωνίως αναλφάβητα στα δόκανα ενός συστήματος «Παιδείας» που ξέρει να παράγει υπάλληλους, υποτακτικούς, υπανάπτυκτους, υπηρέτες και μονοφωνικούς άναρθρους πεισματάρηδες. Κυρίως κωφούς αφού ουδέποτε διδάχθηκαν να ακούν κάτι άλλο πέραν της φωνής τους.
Κατ’ εικόνα και ομοίωση της πλειοψηφίας των δασκάλων τους και εκείνων που έπλασαν τους δασκάλους τους.
Ένα πλήθος. Ένα τεράστιο συνονθύλευμα φαρμακωμένο διαχρονικά με δικτατορίες, εμφύλιους, προδοσίες, διαψεύσεις ονείρων.
Λοβοτομημένο με life style και με τη ζωή του να είναι διαρκώς μετατεθειμένη στη θέα της ζωής των δήθεν λαμπερών Άλλων , όλων αυτών που καθιέρωσε η «κουλτούρα» της ΠΑΣΟΚικής ευτυχίας της δεκαετίας του 90.
Οι γκλαμουράτοι του Κωστόπουλου η ανατολή του Θέμου και του Μάκη, των μηδενιστών ιδεολογοχαβαλέδων και των λαϊκών Ζορό.
Μέσα σε αυτή την ωραία και πανηγυρική ατμόσφαιρα το 85 δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς ετών 15 από τον Μελίστα και το αίμα του σκεπάστηκε γρήγορα, πνίγηκε στα σκάνδαλα της εποχής, στις κούτες των πάμπερς με τα φράγκα του Κοσκωτά, υπό τον ήχων των τσιφτετελιών και των σκυλάδικων που ανακηρύσσονται από τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο «πολιτιστικά κέντρα του λαού».
Παράλληλα, δεν ξέρω ποιοι, πως και γιατί τα Εξάρχεια βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη υπό κατοχή. Με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Στρατηγό Δροσογιάννη, κάποιοι αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν την περιοχή.
Μέσα σε λίγους μήνες, η πρέζα κυκλοφορεί πιο άνετα από ποτέ. Το εμπόριο, κυριολεκτικά υπό τα βλέμματα των «οργάνων της τάξεως».
Υπόβαθρο σε όλα αυτά, μια νεολαία, τότε απομακρυσμένη από την Αριστερά καθώς το ΚΚΕ φρόντισε από νωρίς στη Μεταπολίτευση να αποχυμώσει τα πάντα και να χρησιμοποιήσει τους νεολαίους είτε σαν αφισοκολλητές είτε σαν ιδεολογικούς μπάτσους.
Και με τα νέα κινήματα ακόμα στα σπάργανα.
Μια κοινωνία, άνω κάτω. Ασπόνδυλη, σπασμωδική, με μειοψηφίες φωτεινές και τραγικά μόνες και σιωπηρές.
Χρηματιστήρια, διαπλοκές, Ολυμπιακοί Αγώνες, Νέα Τζάκια, απίθανη διασπάθιση χρήματος, απίστευτες σπατάλες των Κοινοτικών Κονδυλίων με τα λεφτά να χάνονται στο δρόμο και πολλούς κολλητούς να πλουτίζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Η συνείδηση που αναπνέει πια, είναι αυτή της προδοσίας. Των διαψευσμένων ονείρων για άλλη μια φορά. Καθώς, μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολλοί, οι βουβοί, οι ανώνυμοι, ακόμα δεν έχουν νιώσει τη ζωή τους να αναβαθμίζεται στο ελάχιστο. Η μοναδική ελληνική γραφειοκρατία, ίδια και απαράλλακτη είναι πάντα εκεί σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής και μοιάζει να έχει κατασκευασθεί επίτηδες για να εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πριν από ένα χρόνο, στις 15 Νοεμβρίου έγραφα στην εφημερίδα μεταξύ άλλων:
«Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα.
Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.
Τώρα;
Τώρα, μοιάζει το γκρέμισμα αναγκαίο όπως πάντα, αλλά ο ορίζοντας είναι αόρατος. Ανύπαρκτος. Χτισμένος, ακόμα και αυτός.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Τι ωραίο που ακούγεται ε;
Μα είναι, να το πω έτσι, η δουλειά, το καθήκον κάθε νέας γενιάς η Ρήξη.
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν, σε αυτό το «μπροστά» είναι το χείλος του γκρεμού.»
Το άρθρο, είχε τον τίτλο «Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε και ελευθερία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» Νέο παράθυρο.
Από ένα εκπληκτικό σύνθημα που είχα δει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, και που είχε φανεί σαν το μόνο ζωντανό «κάτι» που είδα εκείνες τις μέρες στην πόλη.
Και, στην τελευταία παράγραφο έγραφα τότε- 15 Νοεμβρίου του 2008:
«Τελειώνω και στην τελευταία αράδα νιώθω έντονα την ανάγκη να το πω ξανά, ίσως πιο καθαρά: Είναι τσουνάμι αυτό που θα έρθει. Δεν ξέρω ποιο "τεκτονικό" ρήγμα θα προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός ελέγχου. Θα είναι η μαζεμένη, η αθροισμένη οργή για την ξεδιάντροπη κοροϊδία πολλών, πάρα πολλών χρόνων. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα μυρίζει μπαρούτι.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει μάλλον χάσει κάθε αίσθηση με την πραγματικότητα...»
Μέσα στο μυαλό μου είχα μαζεμένα τα Βατοπέδια, τα κατακαμένα δάση, τα δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, την περίοδο του Χριστοδουλικού σκοταδισμού, την εξάπλωση του Καρατζαφερικού φασιστικού καρκινώματος, τα διαλυμένα Πανεπιστήμια, τους τεμπέληδες της άγονης πια ελληνικής κοιλάδας, τους χιλιάδες βολεμένους αργόμισθους των κομματικών διορισμών, τον διάχυτο αλλά χωρίς διοχέτευση ηλεκτρισμό χιλιάδων νέων ανθρώπων ζυμωμένων μέσα στην απαξία των πάντων-και πως αλλιώς δηλαδή;
Και ήρθε η σφαίρα του Κορκονέα. Μια σφαίρα εκτοξευμένη χρόνια πριν που τρύπωσε στο δικό του περίστροφο για να βρει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Φόνος εξ αμελείας;
Όχι. Φόνος «εκ προθέσεως συστήματος». Ενός ολάκερου συστήματος που λειτουργεί ευνουχιστικά και δολοφονικά γιατί μόνο έτσι ξέρει να υπάρχει.
Και έγινε εν μία νυκτί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ερήμην του, άθελά του, ο Εξεγέρτης.
Μπήκε μπροστά σε όλα όσα ακολούθησαν.Ήταν στην κεφαλή κάθε πορείας. Και δεν ήταν ένας.
Η Κορκόνια σφαίρα τον πολλαπλασίασε σε χιλιάδες Αλέξανδρους που ενώθηκαν με τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να γεννήσει η οργή ενός πολύ νέου ανθρώπου που νιώθει όχι απλά αδικημένος αλλά προσβεβλημένος στην ίδια του την ύπαρξη.
Την αλήθεια που έστω και τυφλά ζητά το αυτονόητο: Να ζήσει. Όχι να επιβιώσει.
Το λαμπαδιασμένο δέντρο του Συντάγματος, καίει ακόμα.
Μόνο που φέτος, η οργή, θα είναι ένα χρόνο μετά. Φέτος, στις 6 Δεκεμβρίου, στου Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη, ο πήχης πρέπει να ψηλώσει.
του Γιώργου Πήττα από tvxs.
Mερικά μόνο από τα σοβαρότερα περιστατικά δολοφονιών από μπάτσους που έγιναν την τελευταία 12ετία.
* 20/1/96, σε "σκούπα" στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη.
* 6/4/96, ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από τον αστυνόμο Σάββα Αγαπίου στη Νίκαια.
* 14/6/96 Ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφονεί τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι, για δύο καρπούζια.
* 5/6/96, ο αστυφύλακας Ηρακλής Νικολακόπουλος σκοτώνει τον Γιώργο Φραγκογιάννη.
* 23/6/96, Ο Αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, δολοφονείται από τις ειδικές δυνάμεις στην καμπίνα 53 του πλοίου "Πήγασος"
* 10/11/96, ο αστυνόμος της τροχαίας Δημ. Τρίμης σε μπλόκο έξω από τη Λειβαδιά σκοτώνει τον τσιγγάνο μικροπωλητή Τάσο Μουράτη που βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος.
* 8/2/97, ο 19χρονος Εριόν χάνει τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου, των μεταβατικών αποσπασμάτων της αστυνομίας.
* 15/4/97, ο αστυνόμος Στέργιος Ταγάρας δολοφονεί δύο Αλβανούς στην Καστοριά.
* 25/5/97, ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος «γαζώνεται» κυριολεκτικά από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδιώκουν γιατί πήρε για βόλτα ένα εγκαταλελειμμένο σκάφος.
* 3/8/97, ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια.
* 18/3/98, ο 29χρονος αγρότης Ιωάννης Κεχαιτης δολοφονείται στην Καστοριά «κατά λάθος» από μεθοριακή περίπολο της ΕΛΑΣ.
* 2/4/98, νεκρός από σφαίρες αστυνομικού στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος τσιγγάνος Άγγελος Τζελάλ.
* 27/5/98, ο 30χρονος Ευστράτιος Κυρέλης δολοφονείται στην Ξάνθη, από αστυνομική περίπολο.
* 5/6/98, ο 28χρονος Μπόκαρι Μπάχο πέφτει νεκρός από «τα εκφοβιστικά πυρά» μεθοριακής περιπόλου.
* Οκτώβριος '98, πεθαίνει στα κρατητήρια του Μελιγαλά ο Πολωνός Σμπόμπεκ Μιέσιτς, καθώς η αστυνομία παρά τη ρητή εντολή της γιατρού αρνήθηκε να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.
* 23/10/98 ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε "ύποπτος για κλοπή".
* 27//1/99, ο αστυνόμος Κ. Ταολτσίδης δολοφονεί τον 23χρονο Γ. Μιγκίπη στη Θεσσαλονίκη.
* 13/3/99, στην Κοζάνη ο αστυφύλακας Αθανάσιος Καναβάς σκοτώνει τον Αλβανό Αρμπέν Βεζί.
* 16/7/99, ο Αλβανός Αρμπέν Σούφα δολοφονείται από την αστυνομία στη Φλώρινα.
* 16/1/00 Ο 24χρονος τσιγγάνος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στον Ασπρόπυργο.
* 19/1/00, ο 20χρονος Ρουμάνος Βασίλιε Ιόν δολοφονείται από αστυνομικούς στην πλατεία Βάθης.
* 22/2/00, ο Ρουμάνος Νικολάι Γκορέα δολοφονείται από αστυνομικό στην Πετρούπολη.
* 25/3/00, ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από τη τον ασφαλίτη Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.
* 20/2/01, ο 23χρονος Μιχ. Κιβωτός πεθαίνει στις φυλακές Κορυδαλλού, έπασχε από καρδιά και μεσογειακή αναιμία αλλά οι εκκλήσεις του για μεταφορά σε νοσοκομείο αγνοήθηκαν.
* 24/10/01, ο αστυνομικός Γ. Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο.
* 21/11/01, ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος δολοφονεί στην πλατεία Αμερικής τον 20χρονο Σέντακ Σελνίκου μετανάστη από την Αλβανία.
* 1/12/01, Συνοριοφύλακες πυροβολούν εναντίον δύο νεαρών Αλβανών σε παραμεθόριο χωριό της Θεσπρωτίας, ο ένας πέφτει νεκρός.
* 23/9/03 ο 18χρονος Αλβανός Βούλνετ Μπίτιτσι τραυματίζεται θανάσιμα από Έλληνα συνοροφύλακα όταν προσπάθησε να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τράπηκε σε φυγή.
* 7/5/03 "Μυστηριώδης" θάνατος του 25χρονου Αριστείδη Νεοφώτιστου στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το παιδί πήγε για εξακρίβωση και βγήκε σακατεμένο και νεκρό.
* 24/9/03 Συνοριοφύλακες που καταδίωκαν μετανάστες που είχαν περάσει τα σύνορα στην Ιεραπηγή Καστοριάς, πυροβολούν και σκοτώνουν 18χρονο Αλβανό.
* 9/12/03 Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών, ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. επειδή το αυτοκίνητο οπού επέβαινε δεν σταμάτησε σε μπλόκο των (Τ.Α.Ε) στην περιοχή Ανωγείων Ρεθύμνου.
* 13/1/04 O 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από "παθολογικά αίτια" ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.
* 13/3/04 πέθανε στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Βύρωνα όπου εκρατείτο για να απελαθεί o τριανταεξάχρονος Πολωνός Γιαντέους Κότσεβα.
* 21/12/04 Σε φρικτά βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών - περίπου 15 - του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.
* 17/11/2006 . ο κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά άνευ αιτίας. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Για κακή τους τύχη η κάμερα της τιβι έχει καταγράψει όλο το περιστατικό.
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
* 16/11/1980 Νεκροί οι Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής από ξυλοδαρμό των ΜΑΤ κατά την διάρκεια της πορείας του πολυτεχνείου
* 17/11/1985. Νεκρός από πισώπλατο πυροβολισμό ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας αθωώθηκε για « δολοφονία μεν αλλά εν βρασμώ ψυχής δε»
Όλοι οι θύτες κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
http://antipitharxia.blogspot.com/
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Ο Δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !
Αναμφίβολα δεν υπήρξε ούτε ένας από εμάς που να μην πήρε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέση μέσα στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη.
Ίσως να είναι από τις σπάνιες φορές σε αυτή τη χώρα που μια είδηση σαν αυτή της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο αστυνομικό δολοφόνο του Ε. Κορκονέα, να προκάλεσε σε τόσο μεγάλη έκταση κοινό αίσθημα οργής και αγανάκτησης. Αίσθημα εφάμιλλο με αυτό που είχαμε όλοι μετά τον θάνατο των 57 συνανθρώπων μας στις πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο. Θάνατο από τους εμπρησμούς τους οποίους το παρόν σύστημα υποθάλπει με την πολιτική που αποχαρακτηρίζει τα καμένα δάση και τα χαρίζει μετά σε εργολάβους και εταιρείες ανάβοντας, στην ουσία με αυτό τον τρόπο, το σπίρτο στο χέρι του εμπρηστή.
Καθημερινοί Αμέτρητοι Γρηγορόπουλοι
Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι διαχειρίζεται και τις ζωές μας και είναι υπεύθυνο για τις καθημερινές, φανερές ή κρυμμένες, δολοφονίες όπως αυτή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο την τελευταία δεκαετία είχαμε με βάση τις «επίσημες» αναφορές πάνω από 50 δολοφονίες μεταναστών από αστυνομικούς ή λιμενικούς. Αμέτρητοι-εκατοντάδες είναι οι νεκροί πρόσφυγες από πνιγμό ή από νάρκες στα σύνορα. Μόνο μέσα στο 2009 φτάσανε τον αριθμό των 200 οι νεκροί μέσα στους χώρους εργασίας. Οι θάνατοι των εργατών στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» αποτελούν το φόρο αίματος που καταβάλει αυτή η κοινωνία στο βωμό του καπιταλισμού. Αμέτρητες όμως είναι οι καθημερινές μικρές δολοφονίες που υφιστάμεθα όλοι μας από ένα σύστημα που δολοφονεί καθημερινά την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τις ελευθερίες μας.
Εργασιακός Μεσαίωνας
Πώς αλλιώς, παρά ως σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς, μπορούμε να περιγράψουμε τον καταναγκασμό στην εργασία υπό τον εκβιασμό της φτώχειας και της ανέχειας στον οποίο υποκύπτουμε άπαντες προκειμένου να επιβιώσουμε. Ελαστικοποίηση της εργασίας, ανασφάλιστη μαύρη εργασία , απολύσεις, συρρίκνωση των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όλα με πρόσχημα την κρίση, όλα προς συμφέρον των αφεντικών. Η εργασία μας, ξένη από την έννοια της προσφοράς στο σύνολό, ή της δημιουργίας, παράγει πλούτο που καρπώνονται τα αφεντικά και οι διαχειριστές της εξουσίας, ενώ οι μισθοί μας αντηχούν το σαρκασμό με τον οποίο ανταμείβουν το μόχθο μας. Στηρίζουμε με την εργασία μας και με τους φόρους μας ένα παρασιτικό σύστημα, χωρίς να δικαιούμαστε ούτε καν αυτά που μερικές δεκαετίες πριν θεωρούνταν αυτονόητα. Η εργασία έχει γίνει συνώνυμο της ζητιανιάς όταν για να βρούμε δουλειά φτάνουμε να «υποχρεωνόμαστε» σε πολιτικά γραφεία, σε εργολάβους και στη νόμιμη μαύρη εργασία προγραμμάτων του ΟΑΕΔ όπως τα Stage. Κι όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τους σύγχρονους δουλέμπορους ρισκάρουμε να καταλήξουμε όπως η Κ. Κούνεβα, η οποία στην προσπάθειά της να πολεμήσει την τοξικότητα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων δέχτηκε επίθεση με οξύ.
Παράγουμε τον πλούτο που αντί να αποτελεί τη βάση για την κοινωνική περιουσία και αλληλοβοήθεια στους ηλικιωμένους, στους αρρώστους, στους άνεργους αποτελεί την ιδιοκτησία των λίγων. Τα ασφαλιστικά ταμεία τα λυμαίνονται οι κρατικοδίαιτοι συνδικαληστές και οι μεγαλοεταιρίες. Η σύνταξη για τους συνομήλικους του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αν δεν έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον επόμενο Κορκονέα, θα αποτελεί ιστορία περασμένων γενεών.
Βίος Αβίωτος
Μια γενιά που διαπαιδαγωγείται σε ένα σύστημα διαρκούς ανταγωνισμού, που της επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής, ο οποίος αφαιρεί κάθε παιδικότητα. Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη νεολαία μας αν όχι βαριά εργαζόμενους με διπλοβάρδια σχολείο φροντιστήριο, σε μια αρένα διεκδίκησης ενός υποθηκευμένου μέλλοντος; Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την απαγόρευση του ελεύθερου χρόνου και του παιχνιδιού, στην ηλικία που αυτά είναι τόσο απαραίτητα, παρά ως ωμή βία; Η νεολαία μας στοχοποιείται στο σύνολό της και μαζί της το αύριο.
Ένα αύριο συνυφασμένο με την ποιότητα ζωής που σε πρωταρχικό στάδιο διασφαλίζεται και από ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας. Όμως, η ήδη παθούσα και ανεπαρκής δημόσια υγεία γίνεται πλέον και έρμαιο των φαρμακοβιομηχανιών έχοντας καταντήσει «εμπόριο αρρώστιας». Αντί να θεραπεύουν και να περιθάλπουν, καλλιεργούν την ανασφάλεια και τον τρόμο κατασκευάζοντας πανδημίες έτσι ώστε να πουλάνε φάρμακα. Η σωματική υγεία πρόκειται να γίνει προνόμιο ανάλογο της οικονομικής επιφάνειας του καθενός. Η νοητική υγεία κανενός.
Από το κράτος πρόνοιας είμαστε στην διαδικασία όπου σιγά και μεθοδικά περνάμε στο κράτος ελέγχου. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι πολιτικές που από την μία άρουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη, και από την άλλη υφαίνουν ένα τείχος ελέγχου και υποταγής που καλύπτει και διαιρεί την κοινωνία. Τρομονόμοι, κουκουλονόμοι, δικαστική αδιαλλαξία, φυλακές, αστυνόμευση, πογκρόμ σε μετανάστες... δόγμα νόμος και τάξη. Στα κοινωνικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης που αυτοί κατασκεύασαν και προκάλεσαν η απάντηση είναι το γκλόπ του Ματατζή.
Οι δρόμοι μοιάζουν όλο και περισσότερο με διάδρομους φυλακής. Περιπολίες ένστολων που οπλοφορούν και επιδίδουν τον τσαμπουκά τους σε μικροπωλητές. Κάμερες να δημιουργούν ένα αίσθημα ολοκληρωτικής επιτήρησης βιάζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και προσωπικότητας. Τα ΜΑΤ μοιάζουν όλο και περισσότερο στα σώματα ασφάλειας των ες ες. Μοιάζουν και συμπεριφέρονται περισσότερο με στρατό κατοχής ξένο σώμα και εχθρικό προς τους πολίτες αυτής της χώρας, όπου στην κυριολεξία «πρώτα βαράνε και μετά ρωτούν». Ως γνήσιοι απόγονοι των πραιτοριανών και των γενίτσαρων αποτελούν ότι πιο μισητό και αντικοινωνικό έχει δημιουργήσει το Κράτος. Η ζωή βίος αβίωτος μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά, σε πόλεις που δεν επιτρέπουν την συνάντηση, το περίπατο. Πόλεις όχι για παιδιά, όχι για νέους, όχι για ανθρώπους. Αλλά πόλεις μόνο για εργάτες, για καταναλωτές, για υπηκόους. Τα πάρκα γίνονται παρκινγκ. Και στους χώρους πρασίνου φυτεύονται πολυκατοικίες αντί για δέντρα. Η οικογένεια μας πλέον είναι η συσκευή της τηλεόρασης, μητέρα και πατέρας ταυτόχρονα μας μεγαλώνει νανουρίζοντας μας με σαχλοτραγουδάκια και προσταγές. Η τηλεόραση λειτουργεί στην καλύτερη ως ένας παραμορφωτικός καθρέφτης δημιουργώντας έναν πλασματικό κόσμο και στην χειρότερη ως εργαλείο προπαγάνδισης της κυριαρχίας.
Κραυγή για Αξιοπρέπεια
Όλα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν βγαλμένα από τις σελίδες ενός οργουελιανού μυθιστορήματος όπου κάθε προσπάθεια για ριζική αλλαγή φαίνεται απέλπιδα, αλλά εδώ ακριβώς έρχεται ο Δεκέμβρης του 2008. Στα σύγχρονα Δεκεμβριανά η επιθυμία για ζωή και η ανάγκη για ελευθερία βγήκαν στους δρόμους και ξεσηκώθηκαν διαρρηγνύοντας την παντοδυναμία της εξουσίας. Όλοι εμείς που κατεβήκαμε στους δρόμους, όλοι εσείς που ενώσατε τον ψίθυρο σας και τον κάνατε βροντή φωνάξαμε μαζί Φτάνει πια! στην εξουσία. Φτάνει πια σε ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει που το μόνο που μπορεί να διαχειρίζεται είναι η ίδια η διαφθορά που αυτό παράγει. Φτάνει πια στους πολιτικούς... στους συνδικαλοπατέρες και στους ψευτοδημοσιογράφους που ευτελίζουν και διαστρεβλώνουν τα παράθυρα της ζωής μας.
Ο περσινός Δεκέμβρης είχε οργή, πολύ οργή, γιατί ήταν η συσσωρευμένη αδικία τόσων ετών, αναμειγμένη με την απελπισία που γεννά ένα μέλλον το οποίο το έχουν προδιαγράψει άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Δεν είναι τυχαίο που η περσινή εξέγερση του Δεκέμβρη είχε τόση δυναμική όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Δεν ήταν μόνο ο δίκαιος θυμός μια αναίτιας δολοφονίας. Συνέπεσε με την είσοδο της Ευρώπης στην κατασκευασμένη και προκαλούμενη από τις τράπεζες οικονομική κρίση. Μια κρίση που έχει φέρει την ανέχεια στην κοινωνία και ευκαιρίες επικερδών επενδύσεων στο κεφάλαιο. Η οργή όμως δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι αγώνας και διεκδίκηση για κοινωνική δικαιοσύνη. Η κραυγή μιας κοινωνίας που ήρθε η ώρα να αφήσει τη στάση της παραίτησης, της ήττας και να διεκδικήσει στο δρόμο τον αγώνα της χειραφέτησης.
Ο Δεκέμβρης και η Κοινωνική Αυτοθέσμιση
Ενάντια σε κόμματα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς κηδεμόνες. Ανακαλύπτοντας την ουσία της άμεσης δημοκρατίας μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, με άμεση δράση, παίρνοντας αποφάσεις μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διεκδικήσεις, να δηλώσει ρητά ότι το συλλογικό εμείς είναι ό μοναδικός κυρίαρχος και υπεύθυνος να ορίσει την εργασία, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό. Όλα αυτά είτε ως στιγμές, είτε ως δυνατότητα, είτε ως δομές που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα και που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα, τα ξεκίνησε ο Δεκέμβρης.
Οι καταλήψεις, οι μαζικές των χιλιάδων ανθρώπων πορείες, οι ανοιχτές συνελεύσεις σε γειτονιές, οι τοπικοί αγώνες για τον Αχελώο, για την προάσπιση των δημόσιων αγαθών όπως το νερό, για τα χυτά σε Νάξο, Λευκίμη, Ελληνικό, Γραμματικό, οι τοπικοί αγώνες για τα πάρκα, για τους δημόσιους χώρους, για τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας στις Συκιές, για τα διόδια στην Αττική οδό, ο ανεξάρτητος ταξικός αγώνας των καθαριστριών στη Μαγνησία, στην Πεκόπ, το κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τα δεκάδες ίσως εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα κόντρα στο παραδοσιακό ξεπουλημένο συνδικαλισμό, τα ελευθέρα κοινωνικά κέντρα, τα στέκια σε όλη την χώρα με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ντόπιους και μετανάστες, πέρα από ιδεολογικά ή κομματικά κριτήρια. Όλα αυτά αποτελούν το σπέρμα που άφησε ο Δεκέμβρης. Τη δυνατότητα και την ελπίδα που έχουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε για τα προβλήματα μας και να δίνουμε λύσεις. Όλα αυτά είναι μια εικόνα από το μέλλον που διεκδικούμε.
Σε αυτή τη δυνατότητα που πρόβαλε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος απαντά με καταστολή. Και επιστρατεύει τους μοναδικούς πιστούς του φύλακες το ΦΟΒΟ και τη ΒΙΑ. Στην κοινωνική δημιουργία η απάντηση του κράτους είναι οι δολοφονίες μεταναστών, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι κατεχόμενες περιοχές, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, το ξύλο, τα δακρυγόνα, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, οι παρακρατικές συμμορίες και πρόσφατα οι βομβιστικές δολοφονικές επιθέσεις, όπως στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buenaventura, στο φοιτητικό στέκι Σφεντόνα αλλά και στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια.
Δεν μας τρομάζουν. Μας οργίζουν και μας δυναμώνουν.
Απο: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ
http://micropolis-socialspace.blogspot.com/
Αναμφίβολα δεν υπήρξε ούτε ένας από εμάς που να μην πήρε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέση μέσα στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη.
Ίσως να είναι από τις σπάνιες φορές σε αυτή τη χώρα που μια είδηση σαν αυτή της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο αστυνομικό δολοφόνο του Ε. Κορκονέα, να προκάλεσε σε τόσο μεγάλη έκταση κοινό αίσθημα οργής και αγανάκτησης. Αίσθημα εφάμιλλο με αυτό που είχαμε όλοι μετά τον θάνατο των 57 συνανθρώπων μας στις πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο. Θάνατο από τους εμπρησμούς τους οποίους το παρόν σύστημα υποθάλπει με την πολιτική που αποχαρακτηρίζει τα καμένα δάση και τα χαρίζει μετά σε εργολάβους και εταιρείες ανάβοντας, στην ουσία με αυτό τον τρόπο, το σπίρτο στο χέρι του εμπρηστή.
Καθημερινοί Αμέτρητοι Γρηγορόπουλοι
Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι διαχειρίζεται και τις ζωές μας και είναι υπεύθυνο για τις καθημερινές, φανερές ή κρυμμένες, δολοφονίες όπως αυτή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο την τελευταία δεκαετία είχαμε με βάση τις «επίσημες» αναφορές πάνω από 50 δολοφονίες μεταναστών από αστυνομικούς ή λιμενικούς. Αμέτρητοι-εκατοντάδες είναι οι νεκροί πρόσφυγες από πνιγμό ή από νάρκες στα σύνορα. Μόνο μέσα στο 2009 φτάσανε τον αριθμό των 200 οι νεκροί μέσα στους χώρους εργασίας. Οι θάνατοι των εργατών στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» αποτελούν το φόρο αίματος που καταβάλει αυτή η κοινωνία στο βωμό του καπιταλισμού. Αμέτρητες όμως είναι οι καθημερινές μικρές δολοφονίες που υφιστάμεθα όλοι μας από ένα σύστημα που δολοφονεί καθημερινά την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τις ελευθερίες μας.
Εργασιακός Μεσαίωνας
Πώς αλλιώς, παρά ως σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς, μπορούμε να περιγράψουμε τον καταναγκασμό στην εργασία υπό τον εκβιασμό της φτώχειας και της ανέχειας στον οποίο υποκύπτουμε άπαντες προκειμένου να επιβιώσουμε. Ελαστικοποίηση της εργασίας, ανασφάλιστη μαύρη εργασία , απολύσεις, συρρίκνωση των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όλα με πρόσχημα την κρίση, όλα προς συμφέρον των αφεντικών. Η εργασία μας, ξένη από την έννοια της προσφοράς στο σύνολό, ή της δημιουργίας, παράγει πλούτο που καρπώνονται τα αφεντικά και οι διαχειριστές της εξουσίας, ενώ οι μισθοί μας αντηχούν το σαρκασμό με τον οποίο ανταμείβουν το μόχθο μας. Στηρίζουμε με την εργασία μας και με τους φόρους μας ένα παρασιτικό σύστημα, χωρίς να δικαιούμαστε ούτε καν αυτά που μερικές δεκαετίες πριν θεωρούνταν αυτονόητα. Η εργασία έχει γίνει συνώνυμο της ζητιανιάς όταν για να βρούμε δουλειά φτάνουμε να «υποχρεωνόμαστε» σε πολιτικά γραφεία, σε εργολάβους και στη νόμιμη μαύρη εργασία προγραμμάτων του ΟΑΕΔ όπως τα Stage. Κι όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τους σύγχρονους δουλέμπορους ρισκάρουμε να καταλήξουμε όπως η Κ. Κούνεβα, η οποία στην προσπάθειά της να πολεμήσει την τοξικότητα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων δέχτηκε επίθεση με οξύ.
Παράγουμε τον πλούτο που αντί να αποτελεί τη βάση για την κοινωνική περιουσία και αλληλοβοήθεια στους ηλικιωμένους, στους αρρώστους, στους άνεργους αποτελεί την ιδιοκτησία των λίγων. Τα ασφαλιστικά ταμεία τα λυμαίνονται οι κρατικοδίαιτοι συνδικαληστές και οι μεγαλοεταιρίες. Η σύνταξη για τους συνομήλικους του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αν δεν έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον επόμενο Κορκονέα, θα αποτελεί ιστορία περασμένων γενεών.
Βίος Αβίωτος
Μια γενιά που διαπαιδαγωγείται σε ένα σύστημα διαρκούς ανταγωνισμού, που της επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής, ο οποίος αφαιρεί κάθε παιδικότητα. Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη νεολαία μας αν όχι βαριά εργαζόμενους με διπλοβάρδια σχολείο φροντιστήριο, σε μια αρένα διεκδίκησης ενός υποθηκευμένου μέλλοντος; Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την απαγόρευση του ελεύθερου χρόνου και του παιχνιδιού, στην ηλικία που αυτά είναι τόσο απαραίτητα, παρά ως ωμή βία; Η νεολαία μας στοχοποιείται στο σύνολό της και μαζί της το αύριο.
Ένα αύριο συνυφασμένο με την ποιότητα ζωής που σε πρωταρχικό στάδιο διασφαλίζεται και από ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας. Όμως, η ήδη παθούσα και ανεπαρκής δημόσια υγεία γίνεται πλέον και έρμαιο των φαρμακοβιομηχανιών έχοντας καταντήσει «εμπόριο αρρώστιας». Αντί να θεραπεύουν και να περιθάλπουν, καλλιεργούν την ανασφάλεια και τον τρόμο κατασκευάζοντας πανδημίες έτσι ώστε να πουλάνε φάρμακα. Η σωματική υγεία πρόκειται να γίνει προνόμιο ανάλογο της οικονομικής επιφάνειας του καθενός. Η νοητική υγεία κανενός.
Από το κράτος πρόνοιας είμαστε στην διαδικασία όπου σιγά και μεθοδικά περνάμε στο κράτος ελέγχου. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι πολιτικές που από την μία άρουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη, και από την άλλη υφαίνουν ένα τείχος ελέγχου και υποταγής που καλύπτει και διαιρεί την κοινωνία. Τρομονόμοι, κουκουλονόμοι, δικαστική αδιαλλαξία, φυλακές, αστυνόμευση, πογκρόμ σε μετανάστες... δόγμα νόμος και τάξη. Στα κοινωνικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης που αυτοί κατασκεύασαν και προκάλεσαν η απάντηση είναι το γκλόπ του Ματατζή.
Οι δρόμοι μοιάζουν όλο και περισσότερο με διάδρομους φυλακής. Περιπολίες ένστολων που οπλοφορούν και επιδίδουν τον τσαμπουκά τους σε μικροπωλητές. Κάμερες να δημιουργούν ένα αίσθημα ολοκληρωτικής επιτήρησης βιάζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και προσωπικότητας. Τα ΜΑΤ μοιάζουν όλο και περισσότερο στα σώματα ασφάλειας των ες ες. Μοιάζουν και συμπεριφέρονται περισσότερο με στρατό κατοχής ξένο σώμα και εχθρικό προς τους πολίτες αυτής της χώρας, όπου στην κυριολεξία «πρώτα βαράνε και μετά ρωτούν». Ως γνήσιοι απόγονοι των πραιτοριανών και των γενίτσαρων αποτελούν ότι πιο μισητό και αντικοινωνικό έχει δημιουργήσει το Κράτος. Η ζωή βίος αβίωτος μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά, σε πόλεις που δεν επιτρέπουν την συνάντηση, το περίπατο. Πόλεις όχι για παιδιά, όχι για νέους, όχι για ανθρώπους. Αλλά πόλεις μόνο για εργάτες, για καταναλωτές, για υπηκόους. Τα πάρκα γίνονται παρκινγκ. Και στους χώρους πρασίνου φυτεύονται πολυκατοικίες αντί για δέντρα. Η οικογένεια μας πλέον είναι η συσκευή της τηλεόρασης, μητέρα και πατέρας ταυτόχρονα μας μεγαλώνει νανουρίζοντας μας με σαχλοτραγουδάκια και προσταγές. Η τηλεόραση λειτουργεί στην καλύτερη ως ένας παραμορφωτικός καθρέφτης δημιουργώντας έναν πλασματικό κόσμο και στην χειρότερη ως εργαλείο προπαγάνδισης της κυριαρχίας.
Κραυγή για Αξιοπρέπεια
Όλα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν βγαλμένα από τις σελίδες ενός οργουελιανού μυθιστορήματος όπου κάθε προσπάθεια για ριζική αλλαγή φαίνεται απέλπιδα, αλλά εδώ ακριβώς έρχεται ο Δεκέμβρης του 2008. Στα σύγχρονα Δεκεμβριανά η επιθυμία για ζωή και η ανάγκη για ελευθερία βγήκαν στους δρόμους και ξεσηκώθηκαν διαρρηγνύοντας την παντοδυναμία της εξουσίας. Όλοι εμείς που κατεβήκαμε στους δρόμους, όλοι εσείς που ενώσατε τον ψίθυρο σας και τον κάνατε βροντή φωνάξαμε μαζί Φτάνει πια! στην εξουσία. Φτάνει πια σε ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει που το μόνο που μπορεί να διαχειρίζεται είναι η ίδια η διαφθορά που αυτό παράγει. Φτάνει πια στους πολιτικούς... στους συνδικαλοπατέρες και στους ψευτοδημοσιογράφους που ευτελίζουν και διαστρεβλώνουν τα παράθυρα της ζωής μας.
Ο περσινός Δεκέμβρης είχε οργή, πολύ οργή, γιατί ήταν η συσσωρευμένη αδικία τόσων ετών, αναμειγμένη με την απελπισία που γεννά ένα μέλλον το οποίο το έχουν προδιαγράψει άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Δεν είναι τυχαίο που η περσινή εξέγερση του Δεκέμβρη είχε τόση δυναμική όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Δεν ήταν μόνο ο δίκαιος θυμός μια αναίτιας δολοφονίας. Συνέπεσε με την είσοδο της Ευρώπης στην κατασκευασμένη και προκαλούμενη από τις τράπεζες οικονομική κρίση. Μια κρίση που έχει φέρει την ανέχεια στην κοινωνία και ευκαιρίες επικερδών επενδύσεων στο κεφάλαιο. Η οργή όμως δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι αγώνας και διεκδίκηση για κοινωνική δικαιοσύνη. Η κραυγή μιας κοινωνίας που ήρθε η ώρα να αφήσει τη στάση της παραίτησης, της ήττας και να διεκδικήσει στο δρόμο τον αγώνα της χειραφέτησης.
Ο Δεκέμβρης και η Κοινωνική Αυτοθέσμιση
Ενάντια σε κόμματα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς κηδεμόνες. Ανακαλύπτοντας την ουσία της άμεσης δημοκρατίας μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, με άμεση δράση, παίρνοντας αποφάσεις μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διεκδικήσεις, να δηλώσει ρητά ότι το συλλογικό εμείς είναι ό μοναδικός κυρίαρχος και υπεύθυνος να ορίσει την εργασία, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό. Όλα αυτά είτε ως στιγμές, είτε ως δυνατότητα, είτε ως δομές που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα και που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα, τα ξεκίνησε ο Δεκέμβρης.
Οι καταλήψεις, οι μαζικές των χιλιάδων ανθρώπων πορείες, οι ανοιχτές συνελεύσεις σε γειτονιές, οι τοπικοί αγώνες για τον Αχελώο, για την προάσπιση των δημόσιων αγαθών όπως το νερό, για τα χυτά σε Νάξο, Λευκίμη, Ελληνικό, Γραμματικό, οι τοπικοί αγώνες για τα πάρκα, για τους δημόσιους χώρους, για τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας στις Συκιές, για τα διόδια στην Αττική οδό, ο ανεξάρτητος ταξικός αγώνας των καθαριστριών στη Μαγνησία, στην Πεκόπ, το κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τα δεκάδες ίσως εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα κόντρα στο παραδοσιακό ξεπουλημένο συνδικαλισμό, τα ελευθέρα κοινωνικά κέντρα, τα στέκια σε όλη την χώρα με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ντόπιους και μετανάστες, πέρα από ιδεολογικά ή κομματικά κριτήρια. Όλα αυτά αποτελούν το σπέρμα που άφησε ο Δεκέμβρης. Τη δυνατότητα και την ελπίδα που έχουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε για τα προβλήματα μας και να δίνουμε λύσεις. Όλα αυτά είναι μια εικόνα από το μέλλον που διεκδικούμε.
Σε αυτή τη δυνατότητα που πρόβαλε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος απαντά με καταστολή. Και επιστρατεύει τους μοναδικούς πιστούς του φύλακες το ΦΟΒΟ και τη ΒΙΑ. Στην κοινωνική δημιουργία η απάντηση του κράτους είναι οι δολοφονίες μεταναστών, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι κατεχόμενες περιοχές, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, το ξύλο, τα δακρυγόνα, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, οι παρακρατικές συμμορίες και πρόσφατα οι βομβιστικές δολοφονικές επιθέσεις, όπως στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buenaventura, στο φοιτητικό στέκι Σφεντόνα αλλά και στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια.
Δεν μας τρομάζουν. Μας οργίζουν και μας δυναμώνουν.
Απο: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ
http://micropolis-socialspace.blogspot.com/
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΟΪΔΙΑ.
Τις τελευταίες μέρες, ανακατατάξεις λαμβάνουν χώρα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Τ.Μ.Μ. Όπως είναι γνωστό, «Το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου είναι επταμελές, με ετήσια θητεία και εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία» Αυτός είναι και ο μοναδικός ορισμός του βάσει καταστατικού. Είναι όργανο του συλλόγου φοιτητών, και ο ρόλος του συνοψίζεται λίγο πολύ στο να συγκαλεί τις Γενικές Συνελεύσεις.
Οι ανακατατάξεις στο Δ.Σ. αφορούν την παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία αντικατέστησε 2 άτομα του συμβουλίου. Ως εδώ δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό. Το ένα από αυτά τυχαίνει να είναι ο πρόεδρος του Δ.Σ., θέση υπεύθυνη αλλά κατά βάση διαδικαστική, που εξυπηρετεί τη διευκόλυνση της λειτουργίας του συμβουλίου.
Και πάλι, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων : «ο Πρόεδρος του Δ.Σ. συγκαλεί και διευθύνει τις τακτικές και έκτακτες συνεδριάσεις του Δ.Σ., εκπροσωπεί το σύλλογο ενώπιον κάθε αρχής δικαστικώς και εξωδίκως, διευθύνει και συντονίζει τη δράση του συλλόγου για την εκπλήρωση των σκοπών του. Υπογράφει την αλληλογραφία και κάθε άλλο έγγραφο που σχετίζεται με το σύλλογο».
Αυτά, σύμφωνα με το καταστατικό του συλλόγου φοιτητών του τμήματος διαχείρισης ενεργειακών πόρων (στο οποίο συμμορφώνεται και ο σύλλογος που ανήκουμε πλέον -μηχ. μηχανικών- μέχρι να γίνει αντικατάσταση του παλιού).
ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ, το καταστατικό δεν ορίζει τη θέση του προέδρου ως του διαμεσολαβητή ανάμεσα στα τακτικά μέλη και τις «αρχές» του συλλόγου και ούτε τον επιβαρύνει με χρέη κοινωνικού λειτουργού ώστε να αναγκάζεται να ορίζει «συνεδρίες» όπου οι φοιτητές μπορούν να του παραθέσουν όλα τους τα προβλήματά… Είναι απαράδεκτο και προκλητικό το κάλεσμα για «συζήτηση των προβλημάτων» και «πιο άμεση επαφή με τους φοιτητές» από ένα άτομο με την ιδιότητα του προέδρου σε ένα εκτελεστικό όργανο που λειτουργεί συλλογικά. Και μάλιστα εν αγνοία του υπόλοιπου Δ.Σ.
Οι φοιτητές δεν είναι υπήκοοι.
Τέτοιες πρωτοβουλίες δρουν εκτονωτικά και δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι τα προβλήματα του συλλόγου μπορούν –ίσως- να λυθούν με επικοινωνιακές διαδικασίες που αποπνέουν την αθάνατη λογική του ρουσφετιού.
Ως ανεξάρτητη ομάδα φοιτητών καταδικάζουμε το γεγονός, και ακόμη την υποκριτική στάση της ΔΑΠ στο θέμα, που με το δικό της νέο-ορισμένο εκπρόσωπο υποδαυλίζει τον εκφυλισμό των οργάνων του συλλόγου.
Να σταματήσει επιτέλους η ξεκάθαρη προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου κυρίως των γενικών συνελεύσεων αλλά και του ίδιου του Δ.Σ. ,ενός συλλογικού και δημοκρατικού οργάνου που κανείς δεν πρέπει να του αποδίδει μοναρχικό χαρακτήρα.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε πρόθεση από πλευράς της ΔΑΠ (διότι η αντικατάσταση αυτή επάγεται καθαρά σε ενδοπαραταξιακές διαδικασίες) για παρουσίαση των νέων μελών του Δ.Σ. που ανήκουν στην παράταξή της, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει στην ορισμένη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 10/12.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΟΜΑΔΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ
Οι ανακατατάξεις στο Δ.Σ. αφορούν την παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία αντικατέστησε 2 άτομα του συμβουλίου. Ως εδώ δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό. Το ένα από αυτά τυχαίνει να είναι ο πρόεδρος του Δ.Σ., θέση υπεύθυνη αλλά κατά βάση διαδικαστική, που εξυπηρετεί τη διευκόλυνση της λειτουργίας του συμβουλίου.
Και πάλι, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων : «ο Πρόεδρος του Δ.Σ. συγκαλεί και διευθύνει τις τακτικές και έκτακτες συνεδριάσεις του Δ.Σ., εκπροσωπεί το σύλλογο ενώπιον κάθε αρχής δικαστικώς και εξωδίκως, διευθύνει και συντονίζει τη δράση του συλλόγου για την εκπλήρωση των σκοπών του. Υπογράφει την αλληλογραφία και κάθε άλλο έγγραφο που σχετίζεται με το σύλλογο».
Αυτά, σύμφωνα με το καταστατικό του συλλόγου φοιτητών του τμήματος διαχείρισης ενεργειακών πόρων (στο οποίο συμμορφώνεται και ο σύλλογος που ανήκουμε πλέον -μηχ. μηχανικών- μέχρι να γίνει αντικατάσταση του παλιού).
ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ, το καταστατικό δεν ορίζει τη θέση του προέδρου ως του διαμεσολαβητή ανάμεσα στα τακτικά μέλη και τις «αρχές» του συλλόγου και ούτε τον επιβαρύνει με χρέη κοινωνικού λειτουργού ώστε να αναγκάζεται να ορίζει «συνεδρίες» όπου οι φοιτητές μπορούν να του παραθέσουν όλα τους τα προβλήματά… Είναι απαράδεκτο και προκλητικό το κάλεσμα για «συζήτηση των προβλημάτων» και «πιο άμεση επαφή με τους φοιτητές» από ένα άτομο με την ιδιότητα του προέδρου σε ένα εκτελεστικό όργανο που λειτουργεί συλλογικά. Και μάλιστα εν αγνοία του υπόλοιπου Δ.Σ.
Οι φοιτητές δεν είναι υπήκοοι.
Τέτοιες πρωτοβουλίες δρουν εκτονωτικά και δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι τα προβλήματα του συλλόγου μπορούν –ίσως- να λυθούν με επικοινωνιακές διαδικασίες που αποπνέουν την αθάνατη λογική του ρουσφετιού.
Ως ανεξάρτητη ομάδα φοιτητών καταδικάζουμε το γεγονός, και ακόμη την υποκριτική στάση της ΔΑΠ στο θέμα, που με το δικό της νέο-ορισμένο εκπρόσωπο υποδαυλίζει τον εκφυλισμό των οργάνων του συλλόγου.
Να σταματήσει επιτέλους η ξεκάθαρη προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου κυρίως των γενικών συνελεύσεων αλλά και του ίδιου του Δ.Σ. ,ενός συλλογικού και δημοκρατικού οργάνου που κανείς δεν πρέπει να του αποδίδει μοναρχικό χαρακτήρα.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε πρόθεση από πλευράς της ΔΑΠ (διότι η αντικατάσταση αυτή επάγεται καθαρά σε ενδοπαραταξιακές διαδικασίες) για παρουσίαση των νέων μελών του Δ.Σ. που ανήκουν στην παράταξή της, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει στην ορισμένη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 10/12.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΟΜΑΔΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)