Η διαφορά του συστήματος από τους πολέμιούς του είναι ότι το σύστημα έχει την ικανότητα να δημιουργεί πραγματικότητα μέσα στην οποία το ίδιο φαντάζει εγγυητής. Εγγυητής της κοινωνικής συνύπαρξης, της ασφάλειας/ άμυνας, της αποτροπής από το χειρότερο –ενώ το κακό το έχει ήδη δημιουργήσει το ίδιο.
Στην περίπτωση της κρίσης, που το ίδιο κρατικό/ ψευδοκαπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε, το ίδιο το σύστημα πάλι (το κράτος με τις ίδιες ψευδοκαπιταλιστικές πρακτικές του) προσπαθεί –και καταφέρνει– να πείσει ότι χωρίς αυτό δεν υπάρχει διέξοδος. ‘Ζούμε στο παγκόσμιο ομοιογενές σύστημα και σαν μέρος του συστήματος πρέπει να αντιδράσουμε. Ζούμε στο σύστημα των κρατών και σαν κράτη πρέπει να αντιδράσουμε…’, λένε οι εκπρόσωποι, ‘…και σαν έθνη’. Κι εμείς… που αντιλαμβανόμαστε την αδικία και την επιβολή της εξουσίας του πάνω μας, βαθύτερα γνωρίζουμε ότι το σύστημα στο οποίο μας έχουν βάλει –εκ γενετής, χωρίς να μας ρωτήσουν– είναι το σύστημα που ζούμε, οι κρίσεις του μας αφορούν, οι ανισότητές που δημιουργεί μας πληγώνουν… Και όσο και να θέλουμε να αλλάξει το σύστημα φοβόμαστε ότι μπορεί, στην προσπάθειά μας να τα’ αλλάξουμε, να διαλύσουμε ένα μέρος του… Και να μείνουμε απροστάτευτοι, χωρίς κράτος, χωρίς έθνος μπροστά στα σαρκοβόρα νύχια άλλων κρατών και ‘εθνών’. Απροστάτευτοι χωρίς τους νόμους (όχι το δίκαιο) της οικονομίας στο πλαίσιο των οποίων νιώθουμε οικονομική υπόσταση.
Αυτή την οικονομία έχουμε ζήσει, αυτό το κράτος, αυτό το 'έθνος', αυτήν την ‘ηθική’ των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτά ζούμε και τώρα. Αυτά πιστεύουμε ότι θα ζούμε για πάντα. Η συνήθεια της ζωής και το προκαθορισμένο μέλλον της έχουν συνέπειες. Στα πλαίσια αυτών προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ίδια τη ζωή και γι’ αυτόν το λόγο ψηφίζουμε. Για μία ελπίδα, συμβιβασμένη. Φοβόμαστε να δούμε ότι δεν χωράνε βελτιώσεις, ότι η μόνη βελτίωση της ζωής μας είναι η κατάργηση τους. Φοβόμαστε –οι πολέμιοι- να απορρίψουμε ριζικά τις κριτικές για την ουτοπία των προτάσεών μας, για την μη-γονιμότητα των αρνήσεών μας. Μη-γόνιμες τις λένε, διότι δεν τις συνοδεύουμε με προτάσεις. Λες και επειδή δεν έχεις τη λύση πρέπει να αποδέχεσαι αυτή που σου επιβάλλεται…ή ακόμα κι αυτή που σου προτείνεται. Φοβόμαστε για τις ίδιες μας τις ιδέες.
Φοβόμαστε γιατί κι εμείς δεν έχουμε ζήσει στα όνειρά μας, έχουμε ζήσει στα δικά τους, μέσα σε αυτά ζούμε, μέσα σε αυτά κάνουμε όνειρα. Φοβόμαστε να ξυπνήσουμε από τα όνειρα των του συστήματος και να φτιάξουμε ένα α-σύστημα βασισμένο στα δικά μας. Αν δεν φοβόμασταν θα είχαμε ξυπνήσει. Θα ζούσαμε ήδη την πραγματικότητα των ονείρων μας. Φοβόμαστε συνολικά, γι’ αυτό ο Δεκέμβρης έμεινε σπίθα –τη σβήνει μέρα με τη μέρα ο φόβος μας να τ’ αλλάξουμε όλα ριζικά˙ από μόνοι μας(συμβιβασμός 1) θελήσαμε να πιστέψουμε –και κάναμε λάθος– ότι κερδίσαμε κάτι, ότι το αλλάξαμε έστω και λίγο(συμβιβασμός 2), προς το καλύτερο. Ακόμα και έτσι να ήταν όμως, ακόμα και πολύ προς το καλύτερο να το αλλάζαμε, θα είχαμε κερδίσει απλά το ‘δικαίωμα’ σε καλύτερα όνειρα μέσα στα όνειρα του συστήματος. Και πάλι όμως, δεν θα ‘ταν τα δικά μας.
Είναι δυνατό το σύστημα, είναι πιο δυνατό από τον άνθρωπο. Ακόμα και από τον άνθρωπο που το αποτελεί. Παλεύει ο άνθρωπος να αλλάξει την φύση του συστήματος, αλλάζει το σύστημα την φύση του ανθρώπου. Ως πότε…;
Με ρίγη εξιδανικεύουμε τον άνθρωπο και την καλοσύνη της φύσης του, με ρίγη υποστηρίζουμε ότι η φύση αυτή μια μέρα θα κερδίσει την μάχη, την τελική. Όμως, ο φόβος για αυτήν την τελική μάχη, είναι ο φόβος από την αμφιβολία για τα ιδανικά μας. Ο φόβος του να ξυπνήσουμε από το αιώνιο όνειρο…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου