Νοικάρης της ζωής...

Νοικάρης της ζωής...

Μα τι χαρά να ζω ελεύθερος!

Μα τι γεμάτη αίσθηση να κάνω τη ζωή μου!

Να βάφω τη μέρα μου στο χρώμα που μου ταιριάζει...

Να χτίζω ελεύθερος όνειρα και ελπίδες...

Να ταξιδεύω όταν θέλω, όπου θέλω, για όσο θέλω...

Να ζω επικύνδυνα σαν...

...μα για μισό λεπτό...

Ναι, θα συνεχίσω, δεν κάνω λάθος... ίσως να μην έχω το χρώμα που θέλω, μα είμαι ακόμα ελέυθερος...

Μπορεί κάτι να με κρατά πίσω από τα όνειρα μου, αλλά είμαι ακόμα ελεύθερος, ετσι δεν είναι?

Χμμ... τι ανόητες σκέψεις... μα και βέβαια είμαι ελεύθερος! Η ζωή αυτή μου ανήκει...

Έχω τη δουλεία μου, το ακριβό που με τόσο κόπο απέκτησα αμάξι, μπορώ να βρω και μια γυναίκα άξιά του τώρα...

...ζω χαρούμενος... ...έτσι δεν είναι??

Έτσι δεν είναι?????

Τι είναι αυτό? Γιατί δε φεύγει? Αυτός ο κόμπος στο λεμό... μα γιατι δε φεύγει?

Εντάξει, εντάξει, φτάνει πια... κατάλαβα...

Ήμουν απλά παιδί τότε... Και το ότι σκεφτόμουν μια ρόδινη ζωή δε σημαίνει πως μπορούσα να την έχω...

Έτσι είναι η ζωή... Δεν μπορείς να έχεις και τα πάντα...

Δεν μπορείς να έχεις και τα...

Ααααααα, δεν αντέχω... Μα τι έχω όπως το ήθελα? Τίποτα?

Όχι, όχι.... πως είναι αυτό δυνατόν?

Δεν έχω αλλάξει τίποτα?

Όλα είναι όπως μου τα δώσανε...

Αααααα αυτό το οικοδόμημα δεν είναι δικό μου, δεν είναι δικό μου...

Άλλοι μου το δώσανε... Δεν είναι δικό μου...

Ζω σε αυτό, απλώς το νοικιάζω...

Αυτή τη ζωή δεν την έχτισα εγώ, άλλοι μου τη δώσανε...

Και γω? Τι ρόλο έχω εδώ?

Είμαι μοναχά ο νοικάρης της???
Και όμως...

Νομίζω πως έρθε η ώρα να ξενοικιάσω...