around...

χαπι σαμερ ντεϊς

..και η μικρή αννούλα πήγε παντού

Η ομιλία της Υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου στην 24η Σύνοδο Πρυτάνεων σηματοδοτεί το ξεκίνημα της μεγαλύτερης απόπειρας για αντιμεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Το περίγραμμα των θέσεων που διατύπωσε σημαίνει την πλήρη ανατροπή όλων όσων γνωρίζαμε σε σχέση με τη δομή, τη μορφή και την οργάνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στον τόπο μας. Εάν η μεταρρύθμιση Γιαννάκου σηματοδοτούσε την νεοσυντηρητική και αυταρχική απόπειρα «διόρθωσης» του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, διατηρώντας πλευρές της δομής που διαμόρφωσε ο ΝΠ 1268/82, τώρα μιλάμε για τη μετάβαση σε ένα τελείως διαφορετικό πρότυπο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.


Άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη στο alfavita.gr

Πρώτον, εγκαταλείπονται οι δύο βασικές αρχές που όρισαν την διοίκηση των ΑΕΙ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980: η αυτοδιοίκηση και η συνδιοίκηση (συμμετοχή των φοιτητών και εργαζομένων στα όργανα διοίκησης). Προτείνεται η διοίκηση μέσω του «Συμβουλίου Διοίκησης», όπου θα συμμετέχουν και κοινωνικοί φορείς εξωτερικοί προς τα Πανεπιστήμια. Το πρότυπο είναι το αμερικανικό σύστημα του Board of Trustees στο οποίο συμμετέχουν οι μεγάλοι χορηγοί ενός πανεπιστημίου, εκπρόσωποι των επιχειρήσεων κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο θα εμπεδωθεί μια ακραία αγοραία επιχειρηματική αντίληψη για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων, εφόσον με το πρόσχημα της «συμμετοχής της κοινωνίας» θα επιδιωχθεί πρωτίστως η παρουσία εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ. Παράλληλα, η συμμετοχή στη διοίκηση τόσο των φοιτητών, όσο και του μεγαλύτερου μέρους του ΔΕΠ θα περιοριστεί σε ρόλο διακοσμητικό.



Δεύτερον, έρχεται η πλήρης οικονομική αυτοτέλεια των ΑΕΙ, συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας του προσωπικού. Η κρατική χρηματοδότηση θα δίνεται με προγραμματικές συμφωνίες και θα εξαρτάται από την επίτευξη μετρήσιμων στόχων όπως η απορρόφηση των πτυχιούχων και οι ερευνητικές επιδόσεις. Είναι σαφές ότι ειδικά σε μια συγκυρία κρίσης αυτό θα σημαίνει γενικευμένη υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, τα οποία είτε θα υποχρεώνονται σε σημαντικές περικοπές και στη διακύβευση ακόμη και του μισθού των διδασκόντων είτε θα εξωθούνται στη γενικευμένη εισαγωγή διδάκτρων και άλλων ανταποδοτικών μέσων για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Συνέπεια τέτοιων επιλογών θα είναι ο ριζικός περιορισμός των προγραμμάτων, των μαθημάτων, του προσωπικού. Η εξώθηση προς την εμπορευματοποίηση και την ανταποδοτικότητα θα είναι το αποτέλεσμα και της μεταφοράς στις πλάτες των ΑΕΙ και του κόστους όλων των παροχών προς τους φοιτητές. Αποκορύφωμα αυτής της λογικής και η πρόταση για ίδρυση καθηγητικών θέσεων με χορηγία ιδιωτών, όπου για πρώτη φορά η ύπαρξη μιας θέσης ΔΕΠ θα εξαρτάται από τις ορέξεις του ιδιώτη χορηγού. Ορίζοντας αυτής της λογικής και η ελαστικοποίηση και εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων του διδακτικού προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων και των αποδοχών.



Τρίτον, η αξιολόγηση γίνεται ο βασικός μοχλός πίεσης προς τα ΑΕΙ για συμμόρφωση, αφού η όποια πενιχρή κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται από τις επιδόσεις στις διαδικασίες αξιολόγησης.



Τέταρτο, ανατρέπεται πλήρως η έννοια του Τμήματος και του πτυχίου που αυτό χορηγούσε. Βασική ακαδημαϊκή μονάδα θα είναι η Σχολή και αυτή θα δίνει στα πτυχία. Οι φοιτητές θα εισάγονται σε Σχολές και όχι τμήματα και θα κατανέμονται στα προγράμματα σπουδών με βάση τις επιδόσεις τους στο α΄ έτος, επομένως εισάγεται και ένα εσωτερικό φίλτρο που θα καθορίζει και την πρόσβαση ή όχι στα προγράμματα υψηλής ζήτησης, ενώ ένταση των φίλτρων απόρριψης θα φέρει και η διαφαινόμενη πρόθεση περιορισμού των εξεταστικών περιόδων. Η αντίληψη των προγραμμάτων σπουδών ως ενοτήτων εντός μιας Σχολής θα ενισχύσει τις τάσεις εξατομίκευσης του πτυχίου και υποκατάστασής του από έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Επιπλέον, τα προγράμματα σπουδών όλο και περισσότερο θα καθορίζονται με κριτήρια ανταπόκρισης στις ανάγκες της 'αγοράς', εφόσον κάθε πρόγραμμα σπουδών θα πρέπει να πιστοποιείται από εξωτερικούς (και πιθανώς ιδιωτικούς) φορείς. Η αποδόμηση των πτυχίων επιτείνεται και από την πλήρη εισαγωγή του νέου «Εθνικού Πλαισίου Προσόντων» (NQF). Στο ίδιο πλαίσιο και όλο το φάσμα των ρυθμίσεων με τις οποίες αναγνωρίζονται ουσιαστικά ως τμήμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης τα ιδιωτικά κολλέγια και τους αποδίδονται ανάλογα επαγγελματικά δικαιώματα.



Πέμπτο, εντείνεται η επιχειρηματική αντίληψη της έρευνας και μέσα από τη ρητή αναφορά για πρόκριση των καινοτόμων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αλλά και μέσα από την έμφαση στην αξιολόγηση από ξένους κριτές.



Έκτο, για να εξασφαλιστεί η πλήρης ιδεολογική χειραγώγηση και συμμόρφωση του διδακτικού προσωπικού και η αποδοχή ενός αγοραίου τεχνοκρατισμού, η διαδικασία εκλογής θα γίνεται πλέον από «διεθνή εκλεκτορικά σώματα».



Έβδομο, με πρόσχημα τον ανορθολογικό χαρακτήρα με τον οποίο έγινε μέχρι τώρα η περιφερειακή κατανομή και ανάπτυξη των ελληνικών ΑΕΙ, ετοιμάζεται ο πανεπιστημιακός «Καλλικράτης» που θα σημαίνει κλείσιμο Τμημάτων στην περιφέρεια, υποχρεωτικές συγχωνεύσεις Τμημάτων, περιορισμό και απολύσεις προσωπικού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι για πρώτη φορά μετά από 3 δεκαετίες θα περάσουμε σε ριζική συρρίκνωση της συνολικής πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση και σε σημαντικό περιορισμό των διαθέσιμων θέσεων στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.



Στην ομιλία Διαμαντοπούλου πρέπει να προσθέσει κανείς και όλα όσα επίσης έχουν κατατεθεί ως προτάσεις το τελευταίο διάστημα, είτε ως κείμενα και προτάσεις στη σύνοδο των Πρυτάνεων (π.χ. οι διάφορες προτάσεις Γρυσπολάκη), είτε ως παρεμβάσεις μέσω αρθρογραφίας στον τύπο και σε ιστοσελίδας (βλ. π.χ. τις διάφορες 'ιδέες' του υφυπουργού Πανάρετου) και τα οποία περιλαμβάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα γίνουν οι συγχωνεύσεις τμημάτων, για την κατάργηση της μονιμότητας στους επίκουρους, για την κατάργηση της μονιμότητας όλου του διοικητικού προσωπικού, για εξατομικευμένους μισθούς και εργασιακές σχέσεις.



Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια συνολική κίνηση που επιδιώκει να ανατρέψει άρδην ό,τι γνωρίζαμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης και η οικονομική ασφυξία των ΑΕΙ αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η έμπρακτη κατάργηση της δωρεάν παιδείας και η καταφυγή σε ανταποδοτικές πρακτικές, η γενίκευση μιας επιχειρηματικής λογικής, η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών διδασκόντων και εργαζομένων, η υπονόμευση των περιφερειακών ΑΕΙ και η πραγματική συρρίκνωση της πρόσβασης στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση προς όφελος της βιομηχανίας των κολλεγίων. Ακόμη περισσότερο, αξιοποιείται για να περάσουν τομές όπως η αποστείρωση της διοίκησης από την ενοχλητική φοιτητική παρουσία και συμμετοχή, η γενίκευση της επισφάλειας και στους διδάσκοντες, η άμεση παρουσία των εκπροσώπων της αγοράς μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ, η προοπτική απαξίωσης όσων κλάδων, ιδίως από τις ανθρωπιστικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες, κρίνονται ότι δεν είναι αρκούντως αποδοτικοί. Επιπλέον, η τάση αποσύνδεσης πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων ολοκληρώνεται με τη μετάβαση στα εξατομικευμένα πτυχία και την πλήρη αποδόμηση της έννοιας του ενιαίου πτυχίου.



Είναι επίσης σαφές ότι αυτές οι αναδιαρθρώσεις έρχονται να συμπληρώσουν και να επιτείνουν αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που είναι ήδη σε εξέλιξη και στο χώρο της εργασίας. Η «φυγή προς τα εμπρός» ιδίως των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων περνά σήμερα μέσα από την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας, τη συμπίεση του εργατικού κόστους, την άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση πλευρών της δημόσιας υγείας, ασφάλισης και εκπαίδευσης, αλλά και μέσα από την εξασφάλιση ότι οι όποιες αναβαθμισμένες δεξιότητες απαιτεί σήμερα η άνοδος της παραγωγικότητας δεν θα συνεπάγονται ούτε μεγαλύτερες προσδοκίες, ούτε αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων. Γι' αυτό και όλη αυτή η προσπάθεια προεπικύρωσης των νέων δυσμενών συνθηκών στην αγορά εργασίας και την καπιταλιστική παραγωγή σε όλες τις πλευρές της ανώτατης εκπαίδευσης: στην επιμονή σε ένα αγοραίο κλίμα εργαλειακής αντιμετώπισης των παρεχόμενων γνώσεων, στην ένταση του αυταρχισμού και στις απόπειρες πειθάρχησης, στην αποδόμηση και εξατομίκευση των πτυχίων, στην εμπέδωση μιας λογικής «δια βίου μάθησης» με ευθύνη των ίδιων των εκπαιδευομένων, στην απόσυρση του κράτους από την εγγύηση του δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.



Η κυβέρνηση επενδύει για να περάσει τα μέτρα στο όλο κλίμα «σοκ και δέους» που έχει διαμορφώσει το «Μνημόνιο» και η καταιγίδα μέτρων ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ και γι' αυτό ανακοινώνει διάλογο εξπρές και ψήφιση του νέου θεσμικού πλαισίου το Γενάρη του 2011. Στηρίζεται επιπλέον στην υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους των Πρυτάνεων και της πιο επιθετικής μερίδας της «συμμαχίας των προθύμων» που είχε στηρίξει και τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου. Θα προσπαθήσει επίσης να εκμεταλλευτεί τον εμφανή ανορθολογισμό πλευρών του δημόσιου πανεπιστημίου, όπως είναι η άναρχη κατανομή των περιφερειακών σχολών και τμημάτων ή τα τμήματα με ασαφές αντικείμενο και εργασιακή προοπτική, αλλά και τα λαϊκιστικά αντανακλαστικά απέναντι στους «βολεμένους» πανεπιστημιακούς. Ωστόσο, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη απόπειρα μεταρρύθμισης έχει και την πιο ισχνή βάση νομιμοποίησης. Οι προηγούμενες απόπειρες μεταρρύθμισης περιείχαν και δυνατότητες οικοδόμησης ευρύτερων συμμαχιών. Για παράδειγμα μπορεί να περιόριζαν τη δυνατότητα ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, αλλά προσέφεραν αυξημένη μορφωτική κινητικότητα, μπορεί να έκαναν περισσότερο επιχειρηματική τη διοίκηση αλλά διεύρυναν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ποσοτικά και γεωγραφικά, μπορεί να υπονόμευαν τα πτυχία αλλά αύξαιναν την πρόσβαση, μπορεί να επιδείνωναν τις εργασιακές σχέσεις αλλά διεύρυναν όσους είχαν κάποιου τύπου εργασιακή σχέση με το Πανεπιστήμιο. Σήμερα αυτό περιορίζεται και αυτό μπορεί να είναι και ο αδύναμος κρίκος της μεταρρύθμισης.



Επιπλέον, η απόπειρα βίαιης προσαρμογής της ανώτατης εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της παραγωγής και της αγοράς ενέχει το κίνδυνο όχι μόνο να οξύνει αντιθέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και κάνει πολύ πιο σαφή τη σύνδεση ανάμεσα στα διαφορετικά κινήματα, διαμορφώνοντας συλλογικές αναπαραστάσεις που δεν περιορίζονται μόνο σε αυτή του εκπαιδευομένου αλλά και ολοένα και περισσότερο συντείνουν και προς αυτή του αυριανού (ή και σημερινού και επισφαλούς) εργαζομένου και αναδεικνύοντας επίδικα ζητήματα που δεν περιορίζονται μόνο στην εκπαιδευτική πολιτική αλλά και επεκτείνονται στα συνολικότερα ερωτήματα των αναδιαρθρώσεων στην παραγωγή ή της ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών. Και αυτό είναι κάτι που έχει χρωματίσει όλες τις μεγάλες συγκρούσεις για την ανώτατη εκπαίδευση σε μια σειρά από χώρες (Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ). Ούτε πρέπει κανείς να υποτιμήσει το γεγονός ότι σήμερα αναδύονται ξανά και στοιχεία μαζικού ιδεολογικού ριζοσπαστισμού σε χώρους της νεολαίας. Εάν κανείς προσθέσει στα σχεδιαζόμενα μέτρα την απόφαση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει το μειωμένο μισθό για τους νέους εργαζομένους, στο πρότυπο του Γαλλικού 'Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης', συνυπολογίσει τις συνολικότερες επιπτώσεις από την εφαρμογή των μέτρων του «Μνημονίου» και δεν παραβλέψει ότι τα κοινωνικά ρήγματα που οδήγησαν στην έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 παραμένουν ενεργά, τότε μπορεί να καταλάβει γιατί σήμερα στο χώρο της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά τα οποία ο θεσμικός βολονταρισμός του Υπουργείου Παιδείας μάλλον παραβλέπει.



Η απάντηση απέναντι στις προτάσεις Διαμαντοπούλου θα πρέπει κατά συνέπεια να είναι άμεση και ξεκάθαρη. Η θέση πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόσυρση των προτάσεων αλλά και η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης ως ενός συνόλου αιτημάτων και στόχων που δεν συνεπάγονται την υπεράσπιση του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αλλά τη ρήξη με αυτό από τη σκοπιά του πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα, της κατοχύρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης ως κοινωνικού δικαιώματος για όλους, της υπεράσπισης της κριτικής σκέψης, της πάλης για την επανακατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων, της απαίτησης για ΑΕΙ που είτε στο κέντρο είτε στην περιφέρεια να έχουν όλες τις αναγκαίες συνθήκες προσωπικού, χρηματοδότησης, υποδομών, μέριμνας που θα επιτρέπουν να προσφέρουν ολοκληρωμένες σπουδές ανά γνωστικό αντικείμενο.



Η άλωση της ΠΟΣΔΕΠ από τους απολογητές (ενίοτε και ενεργούς σχεδιαστές.) της αποδόμησης του δημόσιου πανεπιστημίου στερεί το ευρύτερο πανεπιστημιακό κίνημα από ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Ακριβώς γι' αυτό είναι επιτακτική η συνάντηση, δικτύωση και μαχητική δράση όσων αναζητούν δρόμους αντίστασης είναι επιτακτική. Σε συντονισμό με το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα, σε αγωνιστική συνεννόηση με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό κίνημα, σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο.

η ατομική έπεσε..

Oμιλία της Υπουργού, Άννας Διαμαντοπούλου, στην 64η Σύνοδο Πρυτάνεων
Δελτίο Τύπου 27/06/2010

Η Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννα Διαμαντοπούλου, και ο Υφυπουργός, Γιάννης Πανάρετος, παρευρέθησαν το Σάββατο 26/06, και συζήτησαν με τις Πρυτανικές Αρχές, το πλαίσιο των αλλαγών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, στην 64η Σύνοδο των Πρυτάνεων, στο Λιτόχωρο Πιερίας.


Ομιλία της Υπουργού, Άννας Διαμαντοπούλου, στην 64η Σύνοδο Πρυτάνεων


Σε μία περίοδο που η χώρα χρειάζεται βαθιές αλλαγές, τομές, ανατροπές, η μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα φαίνεται ως το απόλυτο προαπαιτούμενο για ένα μέλλον φωτεινό για την διέξοδο ελπίδας και προοπτικής που ως χώρα και λαός, έχουμε ανάγκη.
Στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης αλλά και στο συνολικό σύστημα Δια Βίου Μάθησης απαιτούνται αλλαγές με στόχο, συνοχή και …υπομονή.
Οι αλλαγές στην παιδεία για να αποδώσουν καρπούς χρειάζονται βάθος χρόνου, διαμόρφωση βασικών συμμαχιών και συμμάχους.
Οι αλλαγές στην Παιδεία απαιτούν τον συνδυασμό δυο βασικών αρετών που περιγράφει ο Πλάτων στον «Πολιτικό»: Τόλμη και Σύνεση.
Το ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο έχεις σαφώς την ανάγκη μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης που θα βάλει όλους και όλες προ των ευθυνών τους: το πολιτικό σύστημα, τους καθηγητές/τριες και τους φοιτητές/τριες.


Τα τελευταία χρόνια είναι ελπιδοφόρο το ότι διαμορφώθηκε ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα μέσα στα πανεπιστήμια κόντρα σε τυφλές συγκρούσεις, δογματισμούς, συμφέροντα και συντηρητικά στερεότυπα που αναζήτησε το νέο όραμα για το πανεπιστήμιο στην πραγματική ελευθερία έκφρασης, στην γνώση, στην έρευνα, στον διάλογο, στον πλουραλισμό και την καινοτομία .
Ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα που συγκέντρωσε τολμηρούς και σπουδαίους δασκάλους που κατέθεσαν ανατρεπτικές προτάσεις και κυρίως τις υπερασπίστηκαν.
Επειδή οι απαιτούμενες αλλαγές δεν αφορούν απλά νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλά αλλαγή αντιλήψεων και πρακτικών δεκαετιών, θεωρώ ότι η ύπαρξη αυτών των δυνάμεων αποτελεί μια στέρεη προϋπόθεση, ώστε η κυβέρνηση να προχωρήσει στις αναγκαίες αλλαγές μέσα από δημόσιο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων.

Πυλώνες των αλλαγών είναι:
• η αυτοτέλεια των πανεπιστημίων.
• αξιολόγηση και η κοινωνική λογοδοσία.
• η διεθνοποίηση της λειτουργίας τους / τόνωση της εξωστρέφειας.
• Η σύνδεσή τους με την κοινωνία και την οικονομία και η ανταπόκρισή τους στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που φέρει η παγκοσμιοποίηση, η πρόοδος της τεχνολογίας και η Κοινωνία της Γνώσης



Τα παραπάνω θα επιτευχθούν με την διασφάλιση των παρακάτω γενικών αρχών:
Γενικές Αρχές
Βασική αρχή λειτουργίας κάθε Πανεπιστημίου είναι να παρέχει ισότητα ευκαιριών σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, να διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, να προάγει την αριστεία και την κριτική σκέψη, να συμβάλλει στην ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας και να παρέχει τόσο Παιδεία όσο και Εκπαίδευση υψηλής ποιότητας.


1. ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Διοίκηση
Ο μέχρι τώρα τρόπος διοίκησης των Πανεπιστημίων είναι εσωστρεφής και παρωχημένος. Χρειάζεται απελευθέρωση από τον γραφειοκρατικό, σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους , σύνδεση με την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και ισόρροπη συμμετοχή όλων των συνιστωσών της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Είναι πλέον κοινά αποδεκτό σε όλο τον κόσμο ότι η διοίκηση των Πανεπιστημίων δεν αφορά μόνο τα ίδια τα Πανεπιστήμια. Αυτό μπορεί -και πρέπει- να ισχύει αμιγώς για τα ακαδημαϊκά θέματα. Όμως η διαμόρφωση των στρατηγικών επιλογών και κατευθύνσεων του Πανεπιστημίου αφορά ολόκληρη την κοινωνία, η οποία και χρηματοδοτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου τα πανεπιστήμια.
Η πρακτική που ακολουθείται πλέον διεθνώς είναι αυτή του Συμβουλίου Διοίκησης.
Η επιστημονική και κοινωνική συμμετοχή (κατά τα πρότυπα των καλύτερων πανεπιστημίων στον κόσμο) στο Συμβούλιο καθώς και οι αρμοδιότητες του, θα αποτελέσουν στοιχεία του επικείμενου διαλόγου.
Οικονομικά
Η πλήρης διαχείριση των Οικονομικών των Πανεπιστήμιων, περιλαμβανομένης της μισθοδοσίας, θα περιέλθει στα ίδια τα Πανεπιστήμια. Η χρηματοδότηση από το κράτος θα γίνεται επί τη βάσει προγραμματικών συμφωνιών.
Αξιολόγηση
Ανάπτυξη και βελτίωση της διαδικασίας αξιολόγησης με στόχο την αναβάθμιση, την εξέλιξη και αριστεία στο ακαδημαϊκό έργο.
Υπηρεσίες προς τον φοιτητή
• Θα υπάρχει κάρτα φοιτητή που θα του διασφαλίζει πρόσβαση σε όλες τις παρεχόμενες υπηρεσίες.
• Οι παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση, στέγαση κλπ) θα γίνονται αποκλειστικά από τα ίδια τα πανεπιστήμια.
• Θα διευρυνθεί το σύστημα των φοιτητικών υποτροφιών και δανείων με βάση τις τεκμηριωμένες κοινωνικό-οικονομικές ανάγκες και την επίδοση των φοιτητών


2. ΑΡΧΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΠΟΥΔΩΝ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ
Σπουδές
• Βασική Ακαδημαϊκή Μονάδα θα είναι Σχολή που θα απονέμει και τα πτυχία με βάση προγράμματα σπουδών. Τα Τμήματα θα υφίστανται ως διοικητικές μονάδες συγκεκριμένων επιστημονικών πεδίων, αλλά όχι ως στεγανές κιβωτοί για το πρόγραμμα σπουδών ενός φοιτητή.
• Συντονισμός των μεταπτυχιακών προγραμμάτων με τρόπο που θα ορίζει το κάθε Ίδρυμα.
• Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στον διεπιστημονικό χαρακτήρα των προγραμμάτων σπουδών τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.
• Η εισαγωγή των φοιτητών θα γίνεται σε Σχολές. Η κατανομή τους στα επιμέρους προγράμματα σπουδών θα γίνεται μετά από το τέλος του πρώτου ακαδημαϊκού έτους, ανάλογα με την επίδοση και τις προτιμήσεις των φοιτητών, χωρίς να αποκλείεται και η αλλαγή προγράμματος σπουδών σε επόμενα έτη. Υιοθέτηση και εφαρμογή του ευρωπαϊκού συστήματος ECTS με βάση τις διδακτικές μονάδες.
• Αλλαγή του σημερινού συστήματος εξεταστικών περιόδων που σήμερα έχει μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε εξεταστικό κέντρο.
• Υιοθέτηση του ψηφιακού συγγράμματος που θα είναι ελεύθερα διαθέσιμο στο διαδίκτυο.
• Σύστημα πιστοποίησης όλων των προγραμμάτων σπουδών. Το Υπουργείο Παιδείας δεν θα έχει πλέον εμπλοκή στην δημιουργία των προγραμμάτων αυτών.
• Οργάνωση Κέντρων Αριστείας και μέσω συνεργασίας μεταξύ των Ιδρυμάτων.
• Αναδιάρθρωση του θεσμού της πρακτικής άσκησης και των ευκαιριών απόκτησης εμπειρίας των φοιτητών/τριων.
• Τα προγράμματα δια βίου μάθησης θα αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο των πανεπιστημιακών σπουδών και στοιχείο σύνδεσής τους με τις τοπικές κοινωνίες.
Έρευνα
• Σε κάθε περιοχή, θα υπάρχει συντονισμός και συνεργασία των ερευνητικών δραστηριοτήτων μεταξύ των πανεπιστημίων και των Ερευνητικών Κέντρων
• Υποστήριξη της καινοτόμου επιχειρηματικότητας με χρηματοδότηση επιχειρήσεων που βασίζονται σε πατέντες και καινοτόμα προγράμματα πανεπιστημιακών εργαστηρίων
• Η χρηματοδότηση της έρευνας θα γίνεται με βάση 2 στρατηγικούς πυλώνες: α) Χρηματοδότηση με βάση εθνικές στρατηγικές (π.χ πράσινη ανάπτυξη) και β) χρηματοδότηση με αποκλειστικό στοιχείο την αριστεία.
• Η αξιολόγηση των ερευνητικών προτάσεων θα γίνεται αποκλειστικά από ξένους κριτές.


3. ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ
• Ενίσχυση διεθνών προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών που θα προσελκύουν και ξένους φοιτητές.
Η εκλογή των καθηγητών να γίνεται από διεθνούς σύνθεσης εκλεκτορικά σώματα. Δυνατότητα εκλογής και αλλοδαπών ως μελών ΔΕΠ.
• Θα παρέχεται η δυνατότητα ταυτόχρονης κατοχής θέσης ΔΕΠ σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια (dual appointments) ώστε οι διακεκριμένοι Έλληνες- Ελληνίδες και ξένοι επιστήμονες να μπορούν να προσφέρουν την εμπειρία τους στα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς να υποχρεώνονται να εγκαταλείπουν την θέση τους.
• Θα παρέχεται η δυνατότητα- με βάση τις προδιαγραφές που θέτει κάθε Πανεπιστήμιο- ίδρυσης ακαδημαϊκών εδρών ΔΕΠ με χορηγία, καθώς είναι πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία Έλληνες να χρηματοδοτούν έδρες και κέντρα σπουδών σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου και να μην δικαιούνται να το κάνουν στην Ελλάδα.
• Ενθάρρυνση της ίδρυσης παραρτημάτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων σε άλλες χώρες.
• Υιοθέτηση και εφαρμογή του εθνικού πλαισίου προσόντων (NQF) κατά τα πρότυπα του αντίστοιχου ευρωπαϊκού πλαισίου προσόντων.


4. ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ (ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ)
Αναπόσπαστο τμήμα των θεσμικών αλλαγών δεν μπορεί παρά να αποτελεί η με ακαδημαϊκά, κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού ιστού της χώρας.
Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συζήτηση πάνω στην πρόταση ενός Συμβουλίου σε κάθε περιφέρεια για τον καλύτερο συντονισμό, συνεργασία και εν τέλει αποτελεσματικότητα των δραστηριοτήτων όλων των ιδρυμάτων κάθε περιφέρειας ( Πανεπιστήμια, ΤΕΙ και Ερευνητικά Κέντρα).

Η διαβούλευση για το θέμα της Ανωτάτης Εκπαίδευσης απαιτεί έναν οργανωμένο διάλογο ο οποίος πάνω από όλα θα βασίζεται σε σοβαρές και αντικειμενικές μελέτες. Οι μελέτες και τα τεκμήρια του ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση, η πρόσφατη μελέτη της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων για τις επιπτώσεις της κρίσης, οι συγκριτικές μελέτες που αφορούν την αποτελεσματικότητα της χρηματοδότησης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ευρωπαϊκών φορέων, οι σημαντικές μελέτες που έγιναν από το Υπ. Παιδείας, από πανεπιστήμια αλλά και από ανεξάρτητα ερευνητικά κέντρα, οι αποφάσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων, και οι πρόσφατες προτάσεις του συνεδρίου της ΠΟΣΔΕΠ , αποτελούν μια σημαντική βάση για τη διεξαγωγή ενός τεκμηριωμένου διαλόγου. Απαιτείται μία επιτροπή από διακεκριμένους καθηγητές που έχουν ασχοληθεί με το θέμα και διαθέτουν ελληνική και διεθνή εμπειρία.

Βεβαίως η συζήτηση για την μεταρρύθμιση των ελληνικών Πανεπιστημίων απαιτείται να λάβει υπόψη της, το διεθνές γίγνεσθαι.

Σήμερα, όσο ποτέ τα Πανεπιστήμια διεθνοποιούνται , συνεργάζονται, κινούνται στη σφαίρα του παγκόσμιου. Για αυτό και θεωρούμε αναγκαία και μια διεθνή επιτροπή κορυφαίων ξένων εμπειρογνωμόνων με εμπειρία σε μεταρρυθμίσεις πανεπιστημίων που θα μας καταθέσει την συνεισφορά της. Υποστήριξη του όλου εγχειρήματος θα ζητηθεί και από εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ και της Ένωσης Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων.
Αρχικό βήμα για την παρουσίαση του πρώτου κειμένου διαβούλευσης θα είναι μία σύσκεψη εργασίας με τέσσερα workshops (ένα για κάθε ενότητα) την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου με την συμμετοχή Ελλήνων και ξένων εμπειρογνώμων και την ταυτόχρονη οργάνωση τηλεδιασκέψεων με προσωπικότητες των σημαντικότερων πανεπιστημίων όλου του κόσμου.

Η αλλαγή στο ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι η πιο επείγουσα σημαντική και καθοριστική αλλαγή για το μέλλον της Ελλάδος. Αφορά στην εθνική κουλτούρα και υπόσταση , αφορά στην απάντηση που θα δώσουμε στη νέα παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, αφορά στην αντιμετώπιση των τεράστιων κοινωνικών αλλαγών, αφορά στην οικονομία και τον ρόλο της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Όμως απολύτως συνειδητά υποστηρίζω ότι η μεταρρύθμιση του ελληνικού Πανεπιστημίου είναι πέρα και πάνω από την οικονομική κρίση και τις δραματικές στιγμές που περνάει σήμερα η χώρα. Ένα φωτεινό , δημιουργικό και πρωτοποριακό ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι το ζητούμενο εδώ και χρόνια και είναι η μητέρα όλων των απαντήσεων για το μέλλον της πατρίδας. Είναι ευθύνη όλων μας! Κομματισμοί , πολιτικά τερτίπια , μικροσυμφέροντα και ατομικοί σχεδιασμοί είναι κατώτερα των περιστάσεων. Η αλλαγή στα Πανεπιστήμια δεν μπορεί να γίνει μέσα από τυφλή σύγκρουση, κομματικές ορθοδοξίες και υπουργική παντογνωσία.
Καλώ εσάς που σήμερα τυπικά είστε το σύμβολο της διανόησης στη χώρα, καλώ τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που πρέπει στην αιχμή της νιότης τους να δείξουν βαθειά ωριμότητα για το μέλλον το δικό τους και των επόμενων γενιών και βέβαια το σύνολο του πολιτικού συστήματος να ανοίξουμε μαζί το κεφάλαιο Πανεπιστήμια με ΤΟΛΜΗ και ΣΥΝΕΣΗ για να δώσουμε Ελπίδα και Προοπτική στον λαό μας.

σημειώστε «Χ» στη λέξη «ΝΑΙ» στους κωδικούς 327-328 του πίνακα

Η Λιλάντρα Νεραμάνι (Lilandra Neramani) είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας κόμικς της Marvel Comics. Αυτοκράτειρα της εξωγήινης φυλής των Σι'αρ (Shi'ar) και σύντροφος του αρχηγού και μέντορα των X-Men, Τσαρλς Εξέβιερ, η Λιλάντρα εμφανίζεται συνήθως στις σελίδες των κόμικς που συνδέονται με την ως άνω ομάδα μεταλλαγμένων 27 δορυφόρων του πλανήτη Ουρανού. Πήρε το όνομά του από τον Φερδινάνδο, ο οποίος ήταν ο γιος του βασιλιά Αλόνσο της Νάπολης στο έργο του Σαίξπηρ "Η Τρικυμία". Υπήρξε επικεφαλής του αυτοκρατορικού κοιτώνα (αυτοκρατορικός αρχιθαλαμηπόλος). Το 649 ο αυτοκράτορας Κώνστας Β' τον διέταξε να συλλάβει τον Πάπα Μαρτίνο Α'. την περίοδο εκείνη ήταν ήδη έξαρχος, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ακριβή ημερομηνία διορισμού του ως Εξάρχου Ραβέννας.Με την άνοδό της στο θρόνο, προσπάθησε αμέσως να επεκτείνει την εξουσία του στην Ντέιρα με τον γάμο της με την Έανφλεντ, κόρη του Έντουιν της Ντέιρα (642 - 644), που ήταν τότε εξόριστος στο Κεντ. Παιδιά τους ήταν:

-ο Αλκέτας Β' της Μακεδονίας
-μια ύαινα
-ο Ισσάχαρ
-η Šiaulių arena και
-η A priori και a posteriori γνώση

ΚΑΛΕΣ ΔΓΙΑΚΟΠΕΣ!